ដោយ អ៊ូ មុំ
ទោះបីជាមិនទាន់មានឱកាសក្នុងការផលិតបទចំរៀងរបស់ខ្លួនទៅក្នុងថាសចំរៀង ក៏ក្រុមយុវនិស្សិតមួយក្រុម ដែលស្រឡាញ់វិស័យសិល្បះនិងចង់បង្កើតស្នាដៃដោយខ្លួនឯងបានប្រមូលផ្តុំបង្កើតជាក្រុមចំរៀងផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីបញ្ចេញសមត្ថភាពរបស់ខ្លួននៅលើវិស័យតែងនិពន្ធលេងឧបករណ៌តន្រ្តី និងឧបករណ៌ខ្មែរបុរាណ ។
បទចំរៀងថ្មីៗនិពន្ធដោយខ្លួនឯង ជាមួយនឹងបទភ្លេងកែច្នៃដែលបន្លឺឡើងយ៉ាងរងំចេញពីឧបករណ៌ ហ្គីតា លាយឡំគ្នានឹងឧបករណ៌ខ្មែរបុរាណនឹងត្រូវបានបង្ហាញនាល្ងាចថ្ងៃសៅរ៍នេះដោយនិស្សិតវ័យក្មេងដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សា និងកំពុងបន្តការសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យចំនួន៦រូប ។
យុវនិស្សិតវ័យ២០ឆ្នាំ ឈ្មោះ “អ៊ួន បឋម” ហៅ ”សាយ” គឺជានិស្សិតឆ្នាំទី២ នៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនិតិសាស្ត្រ និងវិទ្យាសាស្រ្តសេដ្ឋកិច្ចបានឲ្យដឹងថា “ការបង្កើតក្រុមតន្រ្តីនេះឡើង គឺដោយសារតែឧបនិស្ស័យរបស់ពួកខ្ញុំផង និងចង់បង្កើតបរិយាកាសសប្បាយនៅពេលទំនេរពីការសិក្សាផង ដោយធ្វើអ្វីដែលមានប្រយោជន៌ដល់សង្គម ដូចជាការនិពន្ធបទភ្លេងបទចំរៀងថ្មីៗ និងច្រៀងដោយខ្លួនឯងជាដើម។”
សាយដែលជាប្រធានក្រុមតន្រ្តីនេះមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តរតនគីរីជាមួយនឹងសមាជិករួមក្រុមម្នាក់ឈ្មោះ គង់ ដែលជាអ្នកលេងហ្គីតាបាស ចំណែកឯសមាជិក៣នាក់ទៀតដែលជាអ្នកលេងឧបករណ៌ភ្លេងខ្មែរបុរាណគឺជាសិស្ស និងនិស្សិតដែលមានប្រភពមកពីសមាគមសិល្បះខ្មែរអមតៈ និង សាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បះ និង និស្សិតម្នាក់ទៀតដែលមានជំនាញខាងឧបករណ៌សម័យ ចំណែកនិស្សិតមកពីខេត្តរតនគីរីរូបនេះ ជាអ្នកលេងហ្គីតាផង ច្រៀងចំរៀងផង។
សាយបានរំលឹកឡើងថា កាលដែលគេមានគំនិតបង្កើតក្នុងការបង្កើតក្រុមតន្រ្តីនេះឡើងដោយសារតែបងប្អូន៣នាក់ផ្សេងទៀតរបស់គេ គឺជាអ្នកដែលមាននិស្ស័យខាងសិល្បះ ។ ទោះបីជាពួកគេកំពុងប្រកបរបរផ្សេងៗ ក្រៅពីអាជីពសិល្បះនេះក៏ដោយ ក៏ពួកគេតែងតែយកពេលទំនេរផ្ទាល់ខ្លួនជួបជាមួយមិត្តភក្តិដែលមានឧបនិស្ស័យប្រហាក់ប្រហែលគ្នា ដើម្បីបង្កើតអ្វីដែលថ្មី តួយ៉ាងដូចជាបងប្រុសរបស់សាយ ដែលបានតែងបទចំរៀងថ្មីៗជាច្រើនជាមួយនឹងមិត្តភក្តិរបស់គាត់ដូចគ្នា។
ដោយមានការសហការពីឆាយនីសហោស និងក្រុមកុនខ្មែរ កូនខ្មែរ បទចំរៀងថ្មីៗ ៥បទបែបយុវវ័យ របស់សាយ និងបទចំរៀងជាច្រើនបទទៀតពីសមាគមសិល្បះខ្មែរអមតៈ នឹងត្រូវបានលើកយកមកច្រៀងនាឱកាសនោះ។
ផលិតករខ្មែរ បារាំង លោក ជូ ដាវី គឺជាអ្នកសម្របសម្របកម្មវិធីប្រគំតន្រ្តីនេះ និងជាអ្នកបង្កើតក្រុមកុនខ្មែរ កូនខ្មែរ ឲ្យដឹងថា “បើទោះបីជាខ្ញុំមិនអាចស្តាប់យល់ទាំងស្រុង នូវអត្ថន័យបទខ្មែរក៏ដោយ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថា វាជារឿងកំរណាស់ដែលកូនខ្មែរអាចបង្កើតនូវសាច់ភ្លេង បទចំរៀង ព្រមទាំងច្រៀងបានយ៉ាងពិរោះមិនចាញ់អ្នកចំរៀងអាជីពឡើយ។ លោកបន្តថា “ខ្ញុំសង្ឃឹមថា នឹងមានឱកាសសហការរៀបចំព្រឹត្តិការណ៌បែបនេះម្តងទៀតនៅពេលខាងមុខ។”
ទាក់ទងនឹងវិស័យសិល្បះរបស់ខ្មែរ សាយ យល់ឃើញថា “វិស័យបទចំរៀង មិនទាន់អាចនិយាយបានថារីក ចំរើននោះទេ ពោលគឺទន់ខ្សោយណាស់ដោយសារតែយើងនៅចំលងបទគេនៅឡើយ ទោះបីជាច្រៀងពិរោះយ៉ាងណាក៏ដោយ បទគេនៅតែជាបទគេដដែល។”
ក្នុងនាមជាកូនខ្មែរមួយរូបដែលស្នេហាវិស័យសិល្បះ សាយបានផ្តាំផ្ញើដល់គ្រប់ស្ថាប័នទាំងអស់ឲ្យចេះលើកស្ទួយវិស័យសិល្បះខ្មែរតាមរយៈការគាំទ្រស្នាដៃខ្មែរ និងមិនលួចចំលងស្នាដៃគ្នាដើម្បីផលប្រយោជន៌ផ្ទាល់ខ្លួន ជាពិសេសត្រូវចេះឲ្យតម្លៃដល់សិល្បករ ហើយសិល្បករទៀតសោតត្រូវប្រព្រឹត្តខ្លួនឲ្យល្អដល់សង្គម ចំណែកឯក្រុមហ៊ុន និងផលិតករនានាត្រូវព្យាយាមនិពន្ធស្នាដៃដោយខ្លួនឯង ទើបមានការគាំទ្របានយូរអង្វែង។
លោកអ្នកអាចចូលរួម ការប្រគំតន្រ្តីនេះដោយសេរី ពីម៉ោង ៧ និង ៣០នាទី ល្ងាច រហូតដល់ម៉ោង៩យប់នៅឆាយនីសហោស ផ្ទះលេខ៤៥ ផ្លូវស៊ីសុវត្តិ ទល់មុខកំពង់ផែក្រុងភ្នំពេញ ដើម្បីឲ្យបានដឹងច្បាស់ថា ក្រុមនិស្សិតខ្មែរយើងមានស្នាដៃពិសេសដល់កំរិតណា ក្នុងការបង្កើតស្នាដៃផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីអភិវឌ្ឍសិល្បះខ្មែរឲ្យរីកចំរើន។
Thursday, July 1, 2010
រកឃើញម្ចាស់ពានរង្វាន់ការប្រលងតែងនិពន្ធពានរង្វាន់ឧកញ៉ា វិបុលរាជ នូកន
ដោយ អ៊ូ មុំ
បើទោះបីជាវិស័យតែងនិពន្ធនៅប្រទេសកម្ពុជាមិនសូវជាមានការអភិវឌ្ឍន៌ខ្លាំងគួរឲ្យកត់សម្គាល់ដូចអារ្យប្រទេសនានានៅលើសកលលោកក៏ដោយ ក៏អ្នកនិពន្ធខ្មែរជាច្រើនដែលមានមនសិការជាតិ នៅតែខំប្រឹងប្រែងប្រមែប្រមូលចំណេះដឹង និងគំនិតផ្សេងៗមកចងក្រងជាសៀវភៅ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយបំរើដល់សង្គមជាតិជាពិសេសគឺតាមរយៈការចូលរួមប្រលងប្រជែងស្នាដៃអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរនានានៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
នេះជាលើកទី១១ហើយ សំរាប់ការប្រលងជ្រើសរើសស្នាដៃតែងនិពន្ធប្រចាំឆ្នាំដែលរៀបចំឡើងដោយក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បះនិងត្រូវបានប្រកាសជាផ្លូវការនូវអ្នកជាប់ជ័យលាភី ឧកញ៉ា វិបុលរាជ នូកន ឆ្នាំ២០០៩នៅឯបណ្ណាល័យជាតិ កាលពីព្រឹកថ្ងៃពុធ ។
ឯកឧត្តមថៃ នរៈសត្យា រដ្ឋលេខាធិការក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បះ បានថ្លែងនៅក្នុងកម្មវិធីនេះថា វាជារឿងដែលគួរឲ្យមោទនភាពមួយដោយសារតែយើងមើលឃើញថាទំពាំងកំពុងតែស្នងឫស្សីជាបន្តបន្ទាប់ហើយ។
ឯកឧត្តម បានលើកឡើងថា “ ចំណេះដឹងអាចទទួលបានពីពីរចំណុចផ្សេងគ្នាគឺពីការងារ និងសាលារឺសាកលវិទ្យាល័យ ហើយអ្វីដែលសំខាន់គឺការយកចំណេះដឹងទាំងនោះទៅ បំរើដល់ផលប្រយោជន៌ជាតិ។”
លោកស្រី រស់ សុខុន អនុប្រធាននាយកដ្ឋានសៀវភៅ និងការអាន នៃក្រសួងវប្បធម៌ និង វិចិត្រសិល្បះបានមានប្រសាសន៌ថា “ដោយសារតែជំងឺអេដស៌គឺជាបញ្ហាដ៏ធំនៅក្នុងសង្គមខ្មែរនាពេលបច្ចុប្បន្ន ដូច្នេះការប្រលងប្រជែងលើកនេះ គឺបានផ្អែកលើប្រធានបទ “បង្ការជំងឺអេដស៌ គឺជួយអភិវឌ្ឍសង្គម”។
លោកស្រីបានបន្តថា ស្នាដៃទាំងអស់ដែលត្រូវបានយកមកចូលរួមក្នុងការប្រកួតនេះមាន ៦៥% ដែលជាអ្នកនិពន្ធចាស់ និង៣៥% ជាអ្នកនិពន្ធថ្មី ដែលចំនួនសរុបក្នុងចំណោម៥៩ស្នាដៃ និងត្រូវបានឆ្លងកាត់ការត្រួតពិនិត្យនិងវាយតម្លៃ ពីរដង លើកទី១ ដោយគណៈកម្មាមកពីនាយកដ្ឋានសៀវភៅ និងការអាន និងលើកទី២ ពិនិត្យនិងផ្តល់ពិន្ទុសំរេចដោយគណៈកម្មាកំនែទំរង់ដែលមានជំនាញមកពីសាលាវិចិត្រសិល្បះ និង សាកលវិទ្យាល័យវិចិត្រសិល្បះ ព្រមទាំងក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បះ។
ក្នុងចំនោមម្ចាស់ជ័យលាភីប្រុស៤ នាក់ និងស្រី២នាក់ លោកយូ សុភា ដែលជាគ្រូបង្រៀន នៅសាលាភូមិភាគខេត្តកំពង់ចាមបានទទួលចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ នៃប្រលោមលោក ដែលមានចំណងជើងថា “គ្មានទៀតឡើយ” ។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ២ គឺ“រឿង ទំព័រជីវិតថ្មី” របស់លោក ប៊ូ បូរ៉ា។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ៣ គឺ “រឿង សង្សារគ្រូបង្រៀន” របស់ លោក ស៊ុយ វ៉ាន់សាក់ ។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ៣ស្ទួន គឺ “រឿងស្តាយ អើយស្តាយ” របស់លោក ពៅ ថុង។
ចំណាត់ថ្នាក់លេខ៤គឺ “រឿង ខ្សែលោហិត” របស់អ្នកស្រី ចាន់ មណី និង ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ៥ គឺ “រឿង ចំណារដួងចិត្តព្រហ្មលិខិតអាថិ៍កំបាំង” របស់កញ្ញា អ៊ូច ជាសុភារី។
លោក យូ សុភា ម្ចាស់ជ័យលាភីលេខ ១ បានប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ថា ប្រលោមលោកនេះនិពន្ធឡើងដើម្បីដឹកនាំអារម្មណ៌របស់អ្នកអានឲ្យយល់ដឹងពីការបង្ការជំងឺអេដស៌ តាមរយៈការបញ្ឈប់រឺកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថ្នាំញៀន ការធ្វើចំណាកស្រុកជាដើម ដែលអាចធ្វើឲ្យសង្គមមានការរីកចំរើនតាមរយៈការបង្ការទាំងនេះ។
លោកបានបន្តថា ចំពោះវិធីនៃការតែងនិពន្ធខ្ញុំបានធ្វើការផ្តុំបញ្ចូលគ្នារវាងការមើលឃើញពីជីវិតពិតៗនៅក្នុងសង្គម និងការបង្កើតតួ ឲ្យមានលក្ខណៈជាប្រលោមនិយម ប៉ុន្តែបែបតថភាព និងផ្តល់ប្រយោជន៌ដល់សង្គម។
ទោះបីជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ក៏លោកយូ សុភា យល់ឃើញថា “ទំរង់នៃរឿងដែលទទួលបាន ជ័យលាភីរបស់ខ្ញុំ នៅមិនទាន់អាចទុកជាស្នាដៃសំរាប់ឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយយកទៅបញ្ចូលក្នុងកម្មវិធីសិក្សានៅឡើយ ដោយសារតែវាមានលក្ខណៈប្រលោមនិយម និងមិនមែនជាជីវិតពិតទាំងស្រុង។”
អ្នកនិពន្ធវ័យ៣០ឆ្នាំនេះបានលើកឡើងថា “ឧទាហរណ៌ដូចជារឿងព្រះអាទិត្យថ្មីរះលើដែនដីចាស់ដែលមានលក្ខណៈបង្ហាញពីការពិតនៅក្នុងសង្គម គឺភាពអយុត្តិធម៌ និង អំពើពុករលួយនៅក្នុងសង្គម ជាដើម ដែលខ្ញុំដែលជាអ្នកនិពន្ធមិនទាន់ហ៊ានលើកឡើង និងគណៈកម្មាផ្តល់ពិន្ទុក៏មិនទាន់ហ៊ានវាយតម្លៃនៅឡើយ។”
លោកស៊ុយវ៉ាន់សាក់ ម្ចាស់ជ័យលាភីលេខ៣ បានឲ្យដឹងថា លោកមាននិស្ស័យខាងតែងនិពន្ធប្រលោមលោកបែបអប់រំ ជាងបែបស្នេហាយុវវ័យ។ អ្នកនិពន្ធវ័យ៣២ ឆ្នាំរូបនេះបាន លើកឡើងអំពីការរើសអើងទៅលើមុខរបរគ្រូបង្រៀននៅក្នុងសង្គមខ្មែរ និងមូលហេតុផ្សេងៗដែលនាំឲ្យក្លាយខ្លួនទៅជាចំណីនៃមេរោគអេដស៌តាមរយៈប្រលោមលោកកំរាស់២៦០ទំព័រ A4 សរសេរដោយដៃរបស់លោក ដែលមានចំណងជើងថា សង្សារគ្រូបង្រៀន ។
លោកវ៉ាន់សាក់ ដែលចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធបែបប្រវត្តិសាស្ត្រមួយរូប ទៅថ្ងៃអនាគតបានថ្លែងប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ថា “សំរាប់អក្សរសិល្ប៍បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំមើលឃើញថា សព្វថ្ងៃនេះក្រសួងអប់រំនៅតែលើកយករឿងចាស់ៗក្នុងសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយមមកសិក្សានៅឡើយ ។” លោកបានលើកឡើងផងដែរថា “ខ្ញុំគិតថាដើម្បីការអភិវឌ្ឍន៌នៃអក្សរសិល្ប៍បច្ចុប្បន្នក្រសួងគួរតែលើកយករឿងរបស់អ្នកនិពន្ធល្បីៗសព្វថ្ងៃមកសិក្សាផងដែរ។”
យោងតាមរបាយការណ៌ របស់ នាយកដ្ឋានសៀវភៅ និងការអាន ស្នាដៃជាច្រើនពុំបានឆ្លើយតបទៅនឹងគោលបំណងរបស់ក្រសួង និងមិនត្រូវតាមប្រធានបទដែលបានដាក់ជូន ។ មានរឿងខ្លះអ្នកនិពន្ធប្រើប្រាស់ពាក្យសំដីអសុរស ប្រាសចាកសីលធម៌។ ក្នុងសាច់រឿងនីមួយៗអ្នកនិពន្ធចេះលើកយកតថភាពសង្គមបច្ចុប្បន្នមកបង្កើតជាសាច់រឿងក៏ប៉ុន្តែអ្នកនិពន្ធពុំទាន់ចេះបកស្រាយសាច់រឿងឲ្យសមហេតុសមផលដែលធ្វើឲ្យខ្លឹមសាររឿងខ្វះសីលសោភ័ណ បង្កើតរឿងតូចៗច្រើនពេក ព្រមទាំងសរសេរទៅតាមមនោសញ្ចេតនា អណ្តែតអណ្តូងច្រើនពេក។
មិនតែប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកនិពន្ធដែលជោគជ័យ ប្រធាននាយកដ្ឋានសៀវភៅ និងការអានក៏បានផ្តាំផ្ញើដល់អ្នកនិពន្ធក្រោយៗដែលយកស្នាដៃមកប្រកួតប្រជែងឲ្យធ្វើការកែប្រែចំពោះចំណុចខ្វះចន្លោះទាំងអស់នេះ និងព្យាយាមសរសេរសំរាប់ការអប់រំ បណ្តុះអំពើល្អ និងការកែប្រែជីវិតទៅរកផ្លូវល្អ ជាជាងសរសេរដើម្បីបង្អួតសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន។
បើទោះបីជាវិស័យតែងនិពន្ធនៅប្រទេសកម្ពុជាមិនសូវជាមានការអភិវឌ្ឍន៌ខ្លាំងគួរឲ្យកត់សម្គាល់ដូចអារ្យប្រទេសនានានៅលើសកលលោកក៏ដោយ ក៏អ្នកនិពន្ធខ្មែរជាច្រើនដែលមានមនសិការជាតិ នៅតែខំប្រឹងប្រែងប្រមែប្រមូលចំណេះដឹង និងគំនិតផ្សេងៗមកចងក្រងជាសៀវភៅ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយបំរើដល់សង្គមជាតិជាពិសេសគឺតាមរយៈការចូលរួមប្រលងប្រជែងស្នាដៃអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរនានានៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
នេះជាលើកទី១១ហើយ សំរាប់ការប្រលងជ្រើសរើសស្នាដៃតែងនិពន្ធប្រចាំឆ្នាំដែលរៀបចំឡើងដោយក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បះនិងត្រូវបានប្រកាសជាផ្លូវការនូវអ្នកជាប់ជ័យលាភី ឧកញ៉ា វិបុលរាជ នូកន ឆ្នាំ២០០៩នៅឯបណ្ណាល័យជាតិ កាលពីព្រឹកថ្ងៃពុធ ។
ឯកឧត្តមថៃ នរៈសត្យា រដ្ឋលេខាធិការក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បះ បានថ្លែងនៅក្នុងកម្មវិធីនេះថា វាជារឿងដែលគួរឲ្យមោទនភាពមួយដោយសារតែយើងមើលឃើញថាទំពាំងកំពុងតែស្នងឫស្សីជាបន្តបន្ទាប់ហើយ។
ឯកឧត្តម បានលើកឡើងថា “ ចំណេះដឹងអាចទទួលបានពីពីរចំណុចផ្សេងគ្នាគឺពីការងារ និងសាលារឺសាកលវិទ្យាល័យ ហើយអ្វីដែលសំខាន់គឺការយកចំណេះដឹងទាំងនោះទៅ បំរើដល់ផលប្រយោជន៌ជាតិ។”
លោកស្រី រស់ សុខុន អនុប្រធាននាយកដ្ឋានសៀវភៅ និងការអាន នៃក្រសួងវប្បធម៌ និង វិចិត្រសិល្បះបានមានប្រសាសន៌ថា “ដោយសារតែជំងឺអេដស៌គឺជាបញ្ហាដ៏ធំនៅក្នុងសង្គមខ្មែរនាពេលបច្ចុប្បន្ន ដូច្នេះការប្រលងប្រជែងលើកនេះ គឺបានផ្អែកលើប្រធានបទ “បង្ការជំងឺអេដស៌ គឺជួយអភិវឌ្ឍសង្គម”។
លោកស្រីបានបន្តថា ស្នាដៃទាំងអស់ដែលត្រូវបានយកមកចូលរួមក្នុងការប្រកួតនេះមាន ៦៥% ដែលជាអ្នកនិពន្ធចាស់ និង៣៥% ជាអ្នកនិពន្ធថ្មី ដែលចំនួនសរុបក្នុងចំណោម៥៩ស្នាដៃ និងត្រូវបានឆ្លងកាត់ការត្រួតពិនិត្យនិងវាយតម្លៃ ពីរដង លើកទី១ ដោយគណៈកម្មាមកពីនាយកដ្ឋានសៀវភៅ និងការអាន និងលើកទី២ ពិនិត្យនិងផ្តល់ពិន្ទុសំរេចដោយគណៈកម្មាកំនែទំរង់ដែលមានជំនាញមកពីសាលាវិចិត្រសិល្បះ និង សាកលវិទ្យាល័យវិចិត្រសិល្បះ ព្រមទាំងក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បះ។
ក្នុងចំនោមម្ចាស់ជ័យលាភីប្រុស៤ នាក់ និងស្រី២នាក់ លោកយូ សុភា ដែលជាគ្រូបង្រៀន នៅសាលាភូមិភាគខេត្តកំពង់ចាមបានទទួលចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ នៃប្រលោមលោក ដែលមានចំណងជើងថា “គ្មានទៀតឡើយ” ។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ២ គឺ“រឿង ទំព័រជីវិតថ្មី” របស់លោក ប៊ូ បូរ៉ា។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ៣ គឺ “រឿង សង្សារគ្រូបង្រៀន” របស់ លោក ស៊ុយ វ៉ាន់សាក់ ។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ៣ស្ទួន គឺ “រឿងស្តាយ អើយស្តាយ” របស់លោក ពៅ ថុង។
ចំណាត់ថ្នាក់លេខ៤គឺ “រឿង ខ្សែលោហិត” របស់អ្នកស្រី ចាន់ មណី និង ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ៥ គឺ “រឿង ចំណារដួងចិត្តព្រហ្មលិខិតអាថិ៍កំបាំង” របស់កញ្ញា អ៊ូច ជាសុភារី។
លោក យូ សុភា ម្ចាស់ជ័យលាភីលេខ ១ បានប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ថា ប្រលោមលោកនេះនិពន្ធឡើងដើម្បីដឹកនាំអារម្មណ៌របស់អ្នកអានឲ្យយល់ដឹងពីការបង្ការជំងឺអេដស៌ តាមរយៈការបញ្ឈប់រឺកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថ្នាំញៀន ការធ្វើចំណាកស្រុកជាដើម ដែលអាចធ្វើឲ្យសង្គមមានការរីកចំរើនតាមរយៈការបង្ការទាំងនេះ។
លោកបានបន្តថា ចំពោះវិធីនៃការតែងនិពន្ធខ្ញុំបានធ្វើការផ្តុំបញ្ចូលគ្នារវាងការមើលឃើញពីជីវិតពិតៗនៅក្នុងសង្គម និងការបង្កើតតួ ឲ្យមានលក្ខណៈជាប្រលោមនិយម ប៉ុន្តែបែបតថភាព និងផ្តល់ប្រយោជន៌ដល់សង្គម។
ទោះបីជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ក៏លោកយូ សុភា យល់ឃើញថា “ទំរង់នៃរឿងដែលទទួលបាន ជ័យលាភីរបស់ខ្ញុំ នៅមិនទាន់អាចទុកជាស្នាដៃសំរាប់ឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយយកទៅបញ្ចូលក្នុងកម្មវិធីសិក្សានៅឡើយ ដោយសារតែវាមានលក្ខណៈប្រលោមនិយម និងមិនមែនជាជីវិតពិតទាំងស្រុង។”
អ្នកនិពន្ធវ័យ៣០ឆ្នាំនេះបានលើកឡើងថា “ឧទាហរណ៌ដូចជារឿងព្រះអាទិត្យថ្មីរះលើដែនដីចាស់ដែលមានលក្ខណៈបង្ហាញពីការពិតនៅក្នុងសង្គម គឺភាពអយុត្តិធម៌ និង អំពើពុករលួយនៅក្នុងសង្គម ជាដើម ដែលខ្ញុំដែលជាអ្នកនិពន្ធមិនទាន់ហ៊ានលើកឡើង និងគណៈកម្មាផ្តល់ពិន្ទុក៏មិនទាន់ហ៊ានវាយតម្លៃនៅឡើយ។”
លោកស៊ុយវ៉ាន់សាក់ ម្ចាស់ជ័យលាភីលេខ៣ បានឲ្យដឹងថា លោកមាននិស្ស័យខាងតែងនិពន្ធប្រលោមលោកបែបអប់រំ ជាងបែបស្នេហាយុវវ័យ។ អ្នកនិពន្ធវ័យ៣២ ឆ្នាំរូបនេះបាន លើកឡើងអំពីការរើសអើងទៅលើមុខរបរគ្រូបង្រៀននៅក្នុងសង្គមខ្មែរ និងមូលហេតុផ្សេងៗដែលនាំឲ្យក្លាយខ្លួនទៅជាចំណីនៃមេរោគអេដស៌តាមរយៈប្រលោមលោកកំរាស់២៦០ទំព័រ A4 សរសេរដោយដៃរបស់លោក ដែលមានចំណងជើងថា សង្សារគ្រូបង្រៀន ។
លោកវ៉ាន់សាក់ ដែលចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធបែបប្រវត្តិសាស្ត្រមួយរូប ទៅថ្ងៃអនាគតបានថ្លែងប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ថា “សំរាប់អក្សរសិល្ប៍បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំមើលឃើញថា សព្វថ្ងៃនេះក្រសួងអប់រំនៅតែលើកយករឿងចាស់ៗក្នុងសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយមមកសិក្សានៅឡើយ ។” លោកបានលើកឡើងផងដែរថា “ខ្ញុំគិតថាដើម្បីការអភិវឌ្ឍន៌នៃអក្សរសិល្ប៍បច្ចុប្បន្នក្រសួងគួរតែលើកយករឿងរបស់អ្នកនិពន្ធល្បីៗសព្វថ្ងៃមកសិក្សាផងដែរ។”
យោងតាមរបាយការណ៌ របស់ នាយកដ្ឋានសៀវភៅ និងការអាន ស្នាដៃជាច្រើនពុំបានឆ្លើយតបទៅនឹងគោលបំណងរបស់ក្រសួង និងមិនត្រូវតាមប្រធានបទដែលបានដាក់ជូន ។ មានរឿងខ្លះអ្នកនិពន្ធប្រើប្រាស់ពាក្យសំដីអសុរស ប្រាសចាកសីលធម៌។ ក្នុងសាច់រឿងនីមួយៗអ្នកនិពន្ធចេះលើកយកតថភាពសង្គមបច្ចុប្បន្នមកបង្កើតជាសាច់រឿងក៏ប៉ុន្តែអ្នកនិពន្ធពុំទាន់ចេះបកស្រាយសាច់រឿងឲ្យសមហេតុសមផលដែលធ្វើឲ្យខ្លឹមសាររឿងខ្វះសីលសោភ័ណ បង្កើតរឿងតូចៗច្រើនពេក ព្រមទាំងសរសេរទៅតាមមនោសញ្ចេតនា អណ្តែតអណ្តូងច្រើនពេក។
មិនតែប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកនិពន្ធដែលជោគជ័យ ប្រធាននាយកដ្ឋានសៀវភៅ និងការអានក៏បានផ្តាំផ្ញើដល់អ្នកនិពន្ធក្រោយៗដែលយកស្នាដៃមកប្រកួតប្រជែងឲ្យធ្វើការកែប្រែចំពោះចំណុចខ្វះចន្លោះទាំងអស់នេះ និងព្យាយាមសរសេរសំរាប់ការអប់រំ បណ្តុះអំពើល្អ និងការកែប្រែជីវិតទៅរកផ្លូវល្អ ជាជាងសរសេរដើម្បីបង្អួតសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន។
Tuesday, February 2, 2010
អ្នក រួច ជីវិត ពី របប ខ្មែរ ក្រហម ប្រើ ផ្ទាំង គំនូរ ដើម្បី បង្ហាញ ពី អារម្មណ៍ ផ្ទាល់ ខ្លួន
ដោយ អ៊ូ មុំ
ចាប់ផ្តើមពីការស្រមើស្រមៃអំពីភាពអត់ឃ្លាន និងការតស៊ូធ្វើការដើម្បីរស់រានមានជីវិតពីរបបប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុលពត លោក ឆាត ភាសាត អាយុ៤០ឆ្នាំបានកែច្នៃអារម្មណ៍របស់ប្រជាជនខ្មែរដែលរងទុក្ខ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ឲ្យទៅជារូបគំនូរ ដែលមនុស្សភាគច្រើន មិនអាចយល់ពីអត្ថន័យរបស់វាបាន។ ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោក ភាសាត ទទួលបានការគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំងពីអ្នកដែលបានទិញគំនូររបស់លោក ដោយសារតែផ្ទាំងគំនូរទាំងនោះអាចធ្វើឲ្យពួកគេរំជួលចិត្តរកស្មានមិនត្រូវ។
មិនដូចជាអ្នករស់រានជីវិតពីរបបប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុលពតដទៃទៀត ដែលបានលាតត្រដាងពីទុក្ខវេទនារបស់ពួកគេ បានរយៈការនិយាយឬ ការសរសេរជាសៀវភៅលោក ភាសាត បានបង្ហាញពីទុក្ខវេទនារបស់ខ្លួននៅក្នុងរបបនោះ តាមរយៈផ្ទាំងគំនូរទោះបីជាគាត់មិនធ្លាប់បានរៀនអ្វីសោះអំពីការគូររូបក្តី។
ទុក្ខវេទនា និងភាពសោកសង្រេង របស់ប្រជាជនកម្ពុជាក្នុងរបប៣ឆ្នាំ៨ខែ២០ថ្ងៃ នេះ បានដក់ជាប់ក្នុងខួរក្បាលរបស់លោក ភាសាត ដែលបន្ទាប់មក លោកបានរំលេចទុក្ខវេទនាទាំងនោះឲ្យក្លាយទៅជាផ្ទាំងគំនូរប្រកបដោយអត្ថន័យ។ ភាសាតនិយាយថា «ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមគូររូបខ្ញុំចង់តែចង់គូររូបមុខ មនុស្សជាមួយនឹងអារម្មណ៍ផ្សេងៗគ្នាតែម្តង»។
កាលពីវ័យ៧ឆ្នាំ ជាមួយនឹងឪពុកម្តាយនិងបងប្អូន៨នាក់ផ្សេងទៀត ភាសាតបានសង្កេតឃើញថា នៅក្នុងរបបប៉ុលពត ប្រទេសកម្ពុជាពិតជាបានកែប្រែមុខមាត់ទាំងស្រុងតែម្តង ។
លោកបាននិយាយថា៖ «ដោយសារតែភ្លើងសង្រ្គាម ប្រទេសកម្ពុជាមានអ្នកក្រីក្រច្រើនជាងមុន។ ខ្ញុំគិតថា ឥឡូវនេះ កម្ពុជាកំពុងតែមានការអភិវឌ្ឍន៍ខ្លះដែរ ប៉ុន្តែអភិវឌ្ឈន៍តែផ្នែកខ្លះប៉ុណ្ណោះ ព្រោះប្រទេស យើងនៅមានអ្នកខ្លះមានកប់ពពក និងអ្នកក្ររហូតរកបាយស៊ីគ្មាន»។
លោកបានបន្តថា៖ «ពេលដែលខ្ញុំនៅក្មេង សង្គមខ្មែរទាំងមូល គឺជាគ្រួសារមួយដ៏ល្អ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពី របបប៉ុលពតបានចូលមកដល់ខ្មែរក្រហមបានបង្ខំឲ្យយើងរស់នៅផ្សេងៗពីគ្នា ហើយពួកយើងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាត្តឲ្យបញ្ចេញយោបល់អ្វីទាំងអស់ប្រសិនបើយើងចង់រស់តទៅទៀត»។
លោកភាសាតបានបន្ថែមទៀតថា៖ «រស់នៅក្នុងរបបប៉ុលពត ខ្ញុំគ្មានសំលេងអ្វីទាល់តែសោះនៅក្នុងសង្គម រហូតដល់ថ្ងៃដែលខ្ញុំបានចាកចេញពីកម្ពុជា ទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិក ទើបគេអនុញ្ញត្តិឲ្យខ្ញុំ និយាយ ចេញនូវអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយ ប៉ុន្តែពេលដែលខ្ញុំត្រឡប់មកស្រុកខ្មែរវិញ (នៅឆ្នាំ១៩៩៤) ខ្ញុំត្រូវបានគេប្រាប់ដដែលថា ឲ្យនៅស្ងៀមល្អជាង»។
លោក ភាសាត បានទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិកកាលពីឆ្នាំ១៩៨១ ក្នុងនាមជាជនភៀសខ្លួន ដែលកាលនោះលោកមានអាយុ១០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ គាត់ត្រូវបានគេអនុញ្ញត្តិឲ្យចូលរៀនក្នុងសាលាមួយនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ភាសាតបានបញ្ចប់ថ្នាក់អនុបណ្ឌិតផ្នែកចិត្តសាស្រ្តសង្គមនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
លោក ភាសាត អាចនិយាយភាសារខ្មែរបានយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ ប៉ុន្តែលោកនិយាយថា លោកខ្មាស់អៀនណាស់ដែលោកជាជនជាតិខ្មែរម្នាក់តែមិនចេះសរសេរអក្សរខ្មែរ។ លោកបានប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំនឹងព្យាយាម រៀនសរសេរភាសាខ្មែរ ដើម្បីអាចសរសេរពីខ្សែជីវិតរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងជំនាន់ប៉ុលពតបាន»។
ភាសាត បានសរសេរសៀវភៅកំនាព្យមួយក្បាលជាភាសាអង់គ្លេស អំពីជំនាន់ប៉ុលពតដែលមាន ចំណងជើងថា «After »(បន្ទាប់មក) ហើយសៀវភៅនេះ បានបោះពុម្ភផ្សាយនៅសហរដ្ឋអាមេរិកកាលពីឆ្នាំ២០០៩។
ទាក់ទងនឹងរូបគំនូររបស់លោក មកទល់ពេលនេះ លោក ភាសាត បានគូររូបបានប្រហែលចំនួន៥០០ ផ្ទាំងហើយ តាំងពីឆ្នាំ២០០០ នៅពេលដែលគាត់មិនអាចលាក់រូបភាពទាំងនេះបានក្នុងខួរក្បាល របស់គាត់តទៅទៀត។
លោក ភាសាត បាននិយាយទាំងញញឹមលាយឡំនឹងទុក្ខព្រួយថា៖ «ខ្ញុំបានបង្កើតរូបភាពទាំងនោះ ដើម្បីបង្ហាញពីអ្វីដែលខ្ញុំ ចង់និយាយចេញពីបេះដូងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំគូររូបទាំងនេះ ដើម្បីធ្វើជាមនុស្ស និងមិត្តភ័ក្រ ដែលខ្ញុំអាចនិយាយរឿងអ្វីផ្សេងៗប្រាប់ពួកគេបាន។
លោករំពឹងទុកថា យ៉ាងហោចណាស់ សាលាក្តីខ្មែរក្រហម ក៏អាចរកយុត្តិធម៌ខ្លះ ជូនជនរងគ្រោះខ្មែរបាន។ ភាសាត បាននិយាយថា «ទាហានខ្មែរក្រហមបានបំផ្លាញ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងរបស់កម្ពុជា។ ហើយអ្វីដែលសំខាន់ជាងគេនោះ គឺពួកវាបានបំផ្លាញបេះដូងនិងអារម្មណ៍ដ៏ល្អរបស់យើងដែលជាជនជាតិខ្មែរធ្លាប់មាន។»
«ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំគិតថា សាលាក្តីខ្មែរក្រហមមិនគួរចំណាយលុយច្រើនដូចនេះទេ។ ខ្ញុំយល់ថា ពួកគេគួរតែយកលុយខ្លះដែលទុកសម្រាប់ដំណើរការការកាត់ក្តីនេះ ទៅអភិវឌ្ឈន៍វិស័យអប់រំ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាវិញ ជាការប្រសើរជាង ជាពិសេស ការអប់រំដែលទាក់ទងទៅនឹងរបបប៉ុលពត»។
រូបគំនូររបស់លោក ភាសាត ប្រហែល១០០ផ្ទាំង ដែលមានបំណងជើងថា «ឯកវាទនៃមនុស្សគ ថ្លង់» កំពុងត្រូវបានគេដាក់តាំងពិពណ៌នៅមជ្ឈមណ្ឌលវប្បធម៌បារាំងចាប់ពីថ្ងៃទី២៨ខែមករា ដល់ថ្ងៃទី២៨ខែកុម្ភៈ ។
ប្រែសំរួលដោយ គង់ សុគន្ធ
ចាប់ផ្តើមពីការស្រមើស្រមៃអំពីភាពអត់ឃ្លាន និងការតស៊ូធ្វើការដើម្បីរស់រានមានជីវិតពីរបបប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុលពត លោក ឆាត ភាសាត អាយុ៤០ឆ្នាំបានកែច្នៃអារម្មណ៍របស់ប្រជាជនខ្មែរដែលរងទុក្ខ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ឲ្យទៅជារូបគំនូរ ដែលមនុស្សភាគច្រើន មិនអាចយល់ពីអត្ថន័យរបស់វាបាន។ ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោក ភាសាត ទទួលបានការគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំងពីអ្នកដែលបានទិញគំនូររបស់លោក ដោយសារតែផ្ទាំងគំនូរទាំងនោះអាចធ្វើឲ្យពួកគេរំជួលចិត្តរកស្មានមិនត្រូវ។
មិនដូចជាអ្នករស់រានជីវិតពីរបបប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុលពតដទៃទៀត ដែលបានលាតត្រដាងពីទុក្ខវេទនារបស់ពួកគេ បានរយៈការនិយាយឬ ការសរសេរជាសៀវភៅលោក ភាសាត បានបង្ហាញពីទុក្ខវេទនារបស់ខ្លួននៅក្នុងរបបនោះ តាមរយៈផ្ទាំងគំនូរទោះបីជាគាត់មិនធ្លាប់បានរៀនអ្វីសោះអំពីការគូររូបក្តី។
ទុក្ខវេទនា និងភាពសោកសង្រេង របស់ប្រជាជនកម្ពុជាក្នុងរបប៣ឆ្នាំ៨ខែ២០ថ្ងៃ នេះ បានដក់ជាប់ក្នុងខួរក្បាលរបស់លោក ភាសាត ដែលបន្ទាប់មក លោកបានរំលេចទុក្ខវេទនាទាំងនោះឲ្យក្លាយទៅជាផ្ទាំងគំនូរប្រកបដោយអត្ថន័យ។ ភាសាតនិយាយថា «ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមគូររូបខ្ញុំចង់តែចង់គូររូបមុខ មនុស្សជាមួយនឹងអារម្មណ៍ផ្សេងៗគ្នាតែម្តង»។
កាលពីវ័យ៧ឆ្នាំ ជាមួយនឹងឪពុកម្តាយនិងបងប្អូន៨នាក់ផ្សេងទៀត ភាសាតបានសង្កេតឃើញថា នៅក្នុងរបបប៉ុលពត ប្រទេសកម្ពុជាពិតជាបានកែប្រែមុខមាត់ទាំងស្រុងតែម្តង ។
លោកបាននិយាយថា៖ «ដោយសារតែភ្លើងសង្រ្គាម ប្រទេសកម្ពុជាមានអ្នកក្រីក្រច្រើនជាងមុន។ ខ្ញុំគិតថា ឥឡូវនេះ កម្ពុជាកំពុងតែមានការអភិវឌ្ឍន៍ខ្លះដែរ ប៉ុន្តែអភិវឌ្ឈន៍តែផ្នែកខ្លះប៉ុណ្ណោះ ព្រោះប្រទេស យើងនៅមានអ្នកខ្លះមានកប់ពពក និងអ្នកក្ររហូតរកបាយស៊ីគ្មាន»។
លោកបានបន្តថា៖ «ពេលដែលខ្ញុំនៅក្មេង សង្គមខ្មែរទាំងមូល គឺជាគ្រួសារមួយដ៏ល្អ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពី របបប៉ុលពតបានចូលមកដល់ខ្មែរក្រហមបានបង្ខំឲ្យយើងរស់នៅផ្សេងៗពីគ្នា ហើយពួកយើងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាត្តឲ្យបញ្ចេញយោបល់អ្វីទាំងអស់ប្រសិនបើយើងចង់រស់តទៅទៀត»។
លោកភាសាតបានបន្ថែមទៀតថា៖ «រស់នៅក្នុងរបបប៉ុលពត ខ្ញុំគ្មានសំលេងអ្វីទាល់តែសោះនៅក្នុងសង្គម រហូតដល់ថ្ងៃដែលខ្ញុំបានចាកចេញពីកម្ពុជា ទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិក ទើបគេអនុញ្ញត្តិឲ្យខ្ញុំ និយាយ ចេញនូវអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយ ប៉ុន្តែពេលដែលខ្ញុំត្រឡប់មកស្រុកខ្មែរវិញ (នៅឆ្នាំ១៩៩៤) ខ្ញុំត្រូវបានគេប្រាប់ដដែលថា ឲ្យនៅស្ងៀមល្អជាង»។
លោក ភាសាត បានទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិកកាលពីឆ្នាំ១៩៨១ ក្នុងនាមជាជនភៀសខ្លួន ដែលកាលនោះលោកមានអាយុ១០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ គាត់ត្រូវបានគេអនុញ្ញត្តិឲ្យចូលរៀនក្នុងសាលាមួយនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ភាសាតបានបញ្ចប់ថ្នាក់អនុបណ្ឌិតផ្នែកចិត្តសាស្រ្តសង្គមនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
លោក ភាសាត អាចនិយាយភាសារខ្មែរបានយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ ប៉ុន្តែលោកនិយាយថា លោកខ្មាស់អៀនណាស់ដែលោកជាជនជាតិខ្មែរម្នាក់តែមិនចេះសរសេរអក្សរខ្មែរ។ លោកបានប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំនឹងព្យាយាម រៀនសរសេរភាសាខ្មែរ ដើម្បីអាចសរសេរពីខ្សែជីវិតរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងជំនាន់ប៉ុលពតបាន»។
ភាសាត បានសរសេរសៀវភៅកំនាព្យមួយក្បាលជាភាសាអង់គ្លេស អំពីជំនាន់ប៉ុលពតដែលមាន ចំណងជើងថា «After »(បន្ទាប់មក) ហើយសៀវភៅនេះ បានបោះពុម្ភផ្សាយនៅសហរដ្ឋអាមេរិកកាលពីឆ្នាំ២០០៩។
ទាក់ទងនឹងរូបគំនូររបស់លោក មកទល់ពេលនេះ លោក ភាសាត បានគូររូបបានប្រហែលចំនួន៥០០ ផ្ទាំងហើយ តាំងពីឆ្នាំ២០០០ នៅពេលដែលគាត់មិនអាចលាក់រូបភាពទាំងនេះបានក្នុងខួរក្បាល របស់គាត់តទៅទៀត។
លោក ភាសាត បាននិយាយទាំងញញឹមលាយឡំនឹងទុក្ខព្រួយថា៖ «ខ្ញុំបានបង្កើតរូបភាពទាំងនោះ ដើម្បីបង្ហាញពីអ្វីដែលខ្ញុំ ចង់និយាយចេញពីបេះដូងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំគូររូបទាំងនេះ ដើម្បីធ្វើជាមនុស្ស និងមិត្តភ័ក្រ ដែលខ្ញុំអាចនិយាយរឿងអ្វីផ្សេងៗប្រាប់ពួកគេបាន។
លោករំពឹងទុកថា យ៉ាងហោចណាស់ សាលាក្តីខ្មែរក្រហម ក៏អាចរកយុត្តិធម៌ខ្លះ ជូនជនរងគ្រោះខ្មែរបាន។ ភាសាត បាននិយាយថា «ទាហានខ្មែរក្រហមបានបំផ្លាញ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងរបស់កម្ពុជា។ ហើយអ្វីដែលសំខាន់ជាងគេនោះ គឺពួកវាបានបំផ្លាញបេះដូងនិងអារម្មណ៍ដ៏ល្អរបស់យើងដែលជាជនជាតិខ្មែរធ្លាប់មាន។»
«ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំគិតថា សាលាក្តីខ្មែរក្រហមមិនគួរចំណាយលុយច្រើនដូចនេះទេ។ ខ្ញុំយល់ថា ពួកគេគួរតែយកលុយខ្លះដែលទុកសម្រាប់ដំណើរការការកាត់ក្តីនេះ ទៅអភិវឌ្ឈន៍វិស័យអប់រំ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាវិញ ជាការប្រសើរជាង ជាពិសេស ការអប់រំដែលទាក់ទងទៅនឹងរបបប៉ុលពត»។
រូបគំនូររបស់លោក ភាសាត ប្រហែល១០០ផ្ទាំង ដែលមានបំណងជើងថា «ឯកវាទនៃមនុស្សគ ថ្លង់» កំពុងត្រូវបានគេដាក់តាំងពិពណ៌នៅមជ្ឈមណ្ឌលវប្បធម៌បារាំងចាប់ពីថ្ងៃទី២៨ខែមករា ដល់ថ្ងៃទី២៨ខែកុម្ភៈ ។
ប្រែសំរួលដោយ គង់ សុគន្ធ
ប្រវត្តិនៃពិធីបុណ្យមាឃបូជាក្នុងទំនៀមទម្លាប់ព្រះពុទ្ធសាសនា
ដោយ អ៊ូ មុំ
«មាឃបូជា» គឺជាពិធីបុណ្យនៃព្រះពុទ្ធសាសនាសុទ្ធសាធ ដែលប្រារព្ធឡើងដើម្បីរំលឹកដល់ថ្ងៃដែលព្រះពុទ្ធបានកំណត់កាលចូលព្រះបរិនិព្វាន នាថ្ងៃពេញបូណ៍មីខែមាឃ ។ តើហេតុអ្វី បានជាពុទ្ធសាសនិកយកថ្ងៃពេញបូណ៍មី ខែមាឃនេះ ជាថ្ងៃសំខាន់សម្រាប់ព្រះពុទ្ធសាសនា?
លោកអាចារ្យ លឹម លឿម ជាបុគ្គលិកក្រុមជំនុំព្រះត្រៃបិដក នៃវិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ បានមានប្រសាសន៌ថា៖ “ថ្ងៃពេញបូណ៍មី ខែមាឃ ត្រូវបានចាត់ទុកជាថ្ងៃដ៏មហាអភិលក្ខិតសម្រាប់ពុទ្ធបរិស័ទទាំងគ្រហស្ថ ទាំងបុព្វជិតគ្រប់ប្រទេសដែល កាន់ព្រះពុទ្ធសាសនា ដើម្បីរៀបគ្រឿងសក្តារបូជាព្រះរតនត្រ័យ និងសូត្រធម៌រំលឹកដល់ថ្ងៃនោះជាប្រពៃណីរៀងមក»។
លោកអាចារ្យ បានបន្តថា ព្រះពុទ្ធទ្រង់កំណត់កាលបរិច្ឆេទ នៅថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែមាឃ ជាវេលាប្រជុំធំ (ចតុរង្គសន្និបាត) នៅកន្លែងបឋមពោធិកាល និងជាឆ្នាំដំបូងដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ នាព្រះជន្ម ៣៥ ឆ្នាំ ហៅថា វស្សាទី១។ ចំណែកថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែមាឃ កាលទ្រង់ដាក់ព្រះជន្មាយុសង្ខារនៅក្នុងបច្ឆិមពោធិកាលនោះ គឺវេលាមុន ៣ខែ ដែលព្រះអង្គចូលព្រះរាជនិព្វាន នាព្រះជន្មគម្រប់ ៨០ព្រះវស្សា ហៅថា វស្សាទី ៤៥។
ចំណុចសំខាន់នៃបុណ្យមាឃបូជា
លោកអាចារ្យ លឹម លឿម បានប្រាប់ថា ពិធីបុណ្យមាឃបូជាមាន ២យ៉ាង ដែលយើងគួរចងចាំ៖ ទី១គឺ ព្រះពុទ្ធទ្រង់និមន្តភិក្ខុសង្ឃទាំងអស់ដែលជាសាវ័ក (សិស្ស) ដើម្បីទូន្មានសំដែងប្រាប់ពីខប្រតិបត្តិ។ វេលានោះជាវេលាប្រជុំធំប្រកបដោយអង្គ ៤ ហៅថា ចតុរង្គសន្និបាត គឺនៅថ្ងៃពេញបូណ៌មីខែមាឃ ដែលមានព្រះអរហន្ត ១២៥០ អង្គ គឺក្រុមបុរាណជដិល ១០០០ ក្រុម អគ្គសាវ័ក ២៥០ អង្គ បានមកជួបជុំឯងៗ ដោយញាណដោយគ្មាននរណានិមន្តឡើយហើយព្រះអរហន្តទាំងនោះសុទ្ធតែសម្រេចអភិញាណ៦និងជាឯហិភិក្ខុ ។
ទី២ គឺរំលឹកដល់ថ្ងៃដែលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធបរមគ្រូទ្រង់ប្រជុំសាវ័ក ហើយទ្រង់ប្រកាសព្រះជន្មាយុសង្ខាររបស់ព្រះអង្គ។ មុនថ្ងៃបរិនិព្វាន ៣ខែ គឺថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែមាឃដែលព្រះអង្គទ្រង់ប្រថាប់នៅបាវាលចេតិយ។ វេលានោះមានក្រុងមារមកនិមន្តព្រះអង្គឲ្យបរិនិព្វាន ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលថា នែ មារកំបាប! អ្នកកុំចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយ មិនយូរប៉ុន្មានទេ នៅតែ៣ខែទៀត គឺដល់ថ្ងៃពេញបូណ៌មីខែពិសាខខាងមុខនេះ តថគតនឹងបរិនិព្វានហើយ។ វេលាដែលព្រះអង្គដាក់ព្រះជន្មាយុសង្ខារនោះ មានការកគ្រើករំពើកញាប់ញ័រផែនដីគួរឲ្យភ្លកភ្លឹក ព្រឺរោមព្រឺស្បែក ទាំងមហាមេឃក៏ទូរទឹមផ្គរលាន់ឮកងរំពងពេញមហាមេឃជាមហាអស្ចារ្យ។
របៀបប្រារព្ធពិធីមាឃបូជា
តាមរយៈឯកសារព្រះរាជពិធីទ្វាទសមាស ភាគទី៣ដែលរៀបរៀងដោយគណៈកម្មការធម្មវិន័យការផ្សាយរបស់វិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ បុណ្យមាឃបូជាប្រែថា បុណ្យថ្វាយគ្រឿងសក្ការៈចំពោះព្រះរតនត្រ័យ ត្រង់ថ្ងៃពេញបូណ៌មី។
ក្នុងថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែមាឃលោកអាចារ្យត្រូវរៀបចំដូចខាងក្រោម៖ ពេលព្រឹកអាចារ្យត្រូវប្រកាសដំណឹង
ប្រាប់កម្មវិធីនិងពេលវេលាដល់ពុទ្ធបរិស័ទឲ្យបានដឹងគ្រប់ៗគ្នាអំពីមាឃបូជា។ លោកអាចារ្យត្រូវរៀបចំបោស សំអាតព្រះពុទ្ធរូប ដើមពោធិ៍ព្រឹក្ស ព្រះបរមសារីរិកធាតុ។ ប្រកាសប្រាប់ពុទ្ធបរិស័ទឲ្យមានគ្រឿងសក្ការបូជា មានផ្កាស្រស់ ជ័រទៀនតូចធំគ្រឿងក្រអូបផ្សេងៗតាមដែលមានដើម្បីបូជាក្នុងពេលប្រារព្ធពិធី។
ក្នុងវត្តអារាមលោកអាចារ្យត្រូវរៀបចំភ្លើងប្រទីបជ្វាលា (អគ្គិសនីចង្កៀងសម្រាប់បំភ្លឺនៅពេលយប់ប្រារព្ធពិធី)។ក្រាលអាសនៈសម្រាប់ព្រះសង្ឃឲ្យបានសមរម្យជាងកន្លែងសម្រាប់ឧបាសក ឧបាសិកា បរិស័ទ។ ពេលវេលា
ប្រារព្ធពិធីចូលមកដល់ លោកអាចារ្យត្រូវជួបជុំពុទ្ធបរិស័ទ នមសិកាព្រះរតនត្រ័យពិស្តាររឺសង្ខេបតាមសមគួរដល់ពេលវេលា។ លោកអាចារ្យត្រូវនាំពុទ្ធបរិស័ទសមាទានសីល។
ពិធីប្រកាសមាឃបូជា
លោកអាចារ្យត្រូវតែជាអ្នកស្ទាត់ជំនាញក្នុងការអានអក្សរបាលី និងអក្សរសំរាយជាភាសាខ្មែរ គឺអានបាលីនិងប្រវត្តិនៃពិធីបុណ្យមាឃបូជាឲ្យបានច្បាស់ៗមួយសង្កាត់ម្តងៗឲ្យពុទ្ធមហាជនចទាំងអស់ថាតាមព្រមៗគ្នា ដើម្បីរំលឹកដល់ព្រះពុទ្ធដែលបានចូលបរិនិព្វាន ប៉ុន្តែទ្រង់បានប្រតិស្ឋាន ព្រះរិសុទ្ធោវាទ គឺព្រះធម៌វិន័យ ក៏បរិសុទ្ធវិសេស ទុកជាតំណាងព្រះអង្គ និងព្រះគុណព្រះអង្គ និងសូមទ្រង់ព្រះមេត្តាទទួលនូវគ្រឿងសក្ការៈរបស់យើងខ្ញុំ។
លុះចប់ពិធីប្រកាសមាឃបូជាហើយ ព្រះសង្ឃទាំងអស់នមស្ការព្រះរតនត្រ័យតាមវិធីត្រៃប្រណម និងធម៌សម្រាប់នមស្ការផ្សេងៗទៀត តាមដែលអាចសូត្របានគ្រប់ព្រះអង្គ។ គាថាហើយនិមន្តធម្មកថិកសម្តែងធម៌ ទេសនា។ លុះចប់ធម៌ទេសនាហើយ ពុទ្ធបរិស័ទណា ចង់សូត្របទផ្សេងៗដែលស្របនឹងបុណ្យនេះក៏សូត្រ ទៅចុះ។
យោងតាមលោក អាចារ្យ លឹម លឿម ជាបុគ្គលិកក្រុមជំនុំព្រះត្រៃបិដក នៃវិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ កន្លែងសំខាន់សម្រាប់ពិធីបុណ្យមាឃបូជានេះ គឺនៅក្រោមដើមពោធិ៍ព្រឹក្ស និងនៅទីតាំងសិរីកធាតុ គឺនៅ
លើភ្នំអដ្ឋរស្ស ក្រៅពីនេះ ការប្រារព្ធពិធីបុណ្យមាឃបូជាក៏ត្រូវបានប្រារព្ធនៅគ្រប់បណ្តាវត្តទាំងអស់ផងដែរ។
លើសពីនេះទៅទៀត នៅពុទ្ធមណ្ឌលកម្ពុជាក៏នឹងមានប្រារព្ធពិធីមាឃបូជា នៅតាមទីកន្លែងផ្សេងៗដែលមានរៀបចំទៅតាមពុទ្ធប្រវត្តិ នៅលើដីចំនួន ១០៧ ហិចតា។ ព្រះភិក្ខុជាតមេធី យឺនបញ្ញាវណ្ណ ទីប្រឹក្សានាយកប្រតិបត្តិនៃសមាគមធម្មទូតពុទ្ធមណ្ឌលកម្ពុជា បានមានពុទ្ធដីកាថា នៅក្នុងពុទ្ធមណ្ឌលកម្ពុជានឹងមានក្រុមកាយរិទ្ធនារី និងនិស្សិតមកជួយបោសសម្អាតនៅក្នុងទីធ្លា និងទីកន្លែងដែលត្រូវប្រារព្ធពិធី។ ព្រះភិក្ខុបានមាន
ពុទ្ធដីកាបន្តថា ពិធីបុណ្យនឹងប្រារព្ធឡើង នៅក្នុងក្រោមដើមពោធិ៍ព្រឹក្ស ក្បែរស្ទឹងនេរញ្ញរា និង នៅវត្តមហាវន្ត នៅក្នុងពុទ្ធមណ្ឌលកម្ពុជា ដែលបានរៀបចំឡើងទៅតាមពុទ្ធប្រវត្តិ។
ព្រះភិក្ខុបានមានដីកាថា ពុទ្ធបរិស័ទជាច្រើននឹងទៅចូលរួមពិធីបុណ្យមាឃបូជា ដូច្នេះពុទ្ធបរិស័ទខ្លះអាចនឹងមានសទ្ធាជ្រះថ្លាស្នាក់នៅស្តាប់ធម៌ទាល់ភ្លឺ ប៉ុន្តែដោយពុទ្ធមណ្ឌលកម្ពុជាកំពុងនៅមានការខ្វះខាតធនធានជាច្រើន ដូច្នេះ ព្រះភិក្ខុសូមអំពាវនាវដល់ពុទ្ធបរិស័ទឲ្យនាំយកកន្ទេល ខ្នើយ និងចង្ហាន់ទៅតាមអធ្យាស្រ័យផងចុះ។
«មាឃបូជា» គឺជាពិធីបុណ្យនៃព្រះពុទ្ធសាសនាសុទ្ធសាធ ដែលប្រារព្ធឡើងដើម្បីរំលឹកដល់ថ្ងៃដែលព្រះពុទ្ធបានកំណត់កាលចូលព្រះបរិនិព្វាន នាថ្ងៃពេញបូណ៍មីខែមាឃ ។ តើហេតុអ្វី បានជាពុទ្ធសាសនិកយកថ្ងៃពេញបូណ៍មី ខែមាឃនេះ ជាថ្ងៃសំខាន់សម្រាប់ព្រះពុទ្ធសាសនា?
លោកអាចារ្យ លឹម លឿម ជាបុគ្គលិកក្រុមជំនុំព្រះត្រៃបិដក នៃវិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ បានមានប្រសាសន៌ថា៖ “ថ្ងៃពេញបូណ៍មី ខែមាឃ ត្រូវបានចាត់ទុកជាថ្ងៃដ៏មហាអភិលក្ខិតសម្រាប់ពុទ្ធបរិស័ទទាំងគ្រហស្ថ ទាំងបុព្វជិតគ្រប់ប្រទេសដែល កាន់ព្រះពុទ្ធសាសនា ដើម្បីរៀបគ្រឿងសក្តារបូជាព្រះរតនត្រ័យ និងសូត្រធម៌រំលឹកដល់ថ្ងៃនោះជាប្រពៃណីរៀងមក»។
លោកអាចារ្យ បានបន្តថា ព្រះពុទ្ធទ្រង់កំណត់កាលបរិច្ឆេទ នៅថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែមាឃ ជាវេលាប្រជុំធំ (ចតុរង្គសន្និបាត) នៅកន្លែងបឋមពោធិកាល និងជាឆ្នាំដំបូងដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ នាព្រះជន្ម ៣៥ ឆ្នាំ ហៅថា វស្សាទី១។ ចំណែកថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែមាឃ កាលទ្រង់ដាក់ព្រះជន្មាយុសង្ខារនៅក្នុងបច្ឆិមពោធិកាលនោះ គឺវេលាមុន ៣ខែ ដែលព្រះអង្គចូលព្រះរាជនិព្វាន នាព្រះជន្មគម្រប់ ៨០ព្រះវស្សា ហៅថា វស្សាទី ៤៥។
ចំណុចសំខាន់នៃបុណ្យមាឃបូជា
លោកអាចារ្យ លឹម លឿម បានប្រាប់ថា ពិធីបុណ្យមាឃបូជាមាន ២យ៉ាង ដែលយើងគួរចងចាំ៖ ទី១គឺ ព្រះពុទ្ធទ្រង់និមន្តភិក្ខុសង្ឃទាំងអស់ដែលជាសាវ័ក (សិស្ស) ដើម្បីទូន្មានសំដែងប្រាប់ពីខប្រតិបត្តិ។ វេលានោះជាវេលាប្រជុំធំប្រកបដោយអង្គ ៤ ហៅថា ចតុរង្គសន្និបាត គឺនៅថ្ងៃពេញបូណ៌មីខែមាឃ ដែលមានព្រះអរហន្ត ១២៥០ អង្គ គឺក្រុមបុរាណជដិល ១០០០ ក្រុម អគ្គសាវ័ក ២៥០ អង្គ បានមកជួបជុំឯងៗ ដោយញាណដោយគ្មាននរណានិមន្តឡើយហើយព្រះអរហន្តទាំងនោះសុទ្ធតែសម្រេចអភិញាណ៦និងជាឯហិភិក្ខុ ។
ទី២ គឺរំលឹកដល់ថ្ងៃដែលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធបរមគ្រូទ្រង់ប្រជុំសាវ័ក ហើយទ្រង់ប្រកាសព្រះជន្មាយុសង្ខាររបស់ព្រះអង្គ។ មុនថ្ងៃបរិនិព្វាន ៣ខែ គឺថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែមាឃដែលព្រះអង្គទ្រង់ប្រថាប់នៅបាវាលចេតិយ។ វេលានោះមានក្រុងមារមកនិមន្តព្រះអង្គឲ្យបរិនិព្វាន ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលថា នែ មារកំបាប! អ្នកកុំចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយ មិនយូរប៉ុន្មានទេ នៅតែ៣ខែទៀត គឺដល់ថ្ងៃពេញបូណ៌មីខែពិសាខខាងមុខនេះ តថគតនឹងបរិនិព្វានហើយ។ វេលាដែលព្រះអង្គដាក់ព្រះជន្មាយុសង្ខារនោះ មានការកគ្រើករំពើកញាប់ញ័រផែនដីគួរឲ្យភ្លកភ្លឹក ព្រឺរោមព្រឺស្បែក ទាំងមហាមេឃក៏ទូរទឹមផ្គរលាន់ឮកងរំពងពេញមហាមេឃជាមហាអស្ចារ្យ។
របៀបប្រារព្ធពិធីមាឃបូជា
តាមរយៈឯកសារព្រះរាជពិធីទ្វាទសមាស ភាគទី៣ដែលរៀបរៀងដោយគណៈកម្មការធម្មវិន័យការផ្សាយរបស់វិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ បុណ្យមាឃបូជាប្រែថា បុណ្យថ្វាយគ្រឿងសក្ការៈចំពោះព្រះរតនត្រ័យ ត្រង់ថ្ងៃពេញបូណ៌មី។
ក្នុងថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែមាឃលោកអាចារ្យត្រូវរៀបចំដូចខាងក្រោម៖ ពេលព្រឹកអាចារ្យត្រូវប្រកាសដំណឹង
ប្រាប់កម្មវិធីនិងពេលវេលាដល់ពុទ្ធបរិស័ទឲ្យបានដឹងគ្រប់ៗគ្នាអំពីមាឃបូជា។ លោកអាចារ្យត្រូវរៀបចំបោស សំអាតព្រះពុទ្ធរូប ដើមពោធិ៍ព្រឹក្ស ព្រះបរមសារីរិកធាតុ។ ប្រកាសប្រាប់ពុទ្ធបរិស័ទឲ្យមានគ្រឿងសក្ការបូជា មានផ្កាស្រស់ ជ័រទៀនតូចធំគ្រឿងក្រអូបផ្សេងៗតាមដែលមានដើម្បីបូជាក្នុងពេលប្រារព្ធពិធី។
ក្នុងវត្តអារាមលោកអាចារ្យត្រូវរៀបចំភ្លើងប្រទីបជ្វាលា (អគ្គិសនីចង្កៀងសម្រាប់បំភ្លឺនៅពេលយប់ប្រារព្ធពិធី)។ក្រាលអាសនៈសម្រាប់ព្រះសង្ឃឲ្យបានសមរម្យជាងកន្លែងសម្រាប់ឧបាសក ឧបាសិកា បរិស័ទ។ ពេលវេលា
ប្រារព្ធពិធីចូលមកដល់ លោកអាចារ្យត្រូវជួបជុំពុទ្ធបរិស័ទ នមសិកាព្រះរតនត្រ័យពិស្តាររឺសង្ខេបតាមសមគួរដល់ពេលវេលា។ លោកអាចារ្យត្រូវនាំពុទ្ធបរិស័ទសមាទានសីល។
ពិធីប្រកាសមាឃបូជា
លោកអាចារ្យត្រូវតែជាអ្នកស្ទាត់ជំនាញក្នុងការអានអក្សរបាលី និងអក្សរសំរាយជាភាសាខ្មែរ គឺអានបាលីនិងប្រវត្តិនៃពិធីបុណ្យមាឃបូជាឲ្យបានច្បាស់ៗមួយសង្កាត់ម្តងៗឲ្យពុទ្ធមហាជនចទាំងអស់ថាតាមព្រមៗគ្នា ដើម្បីរំលឹកដល់ព្រះពុទ្ធដែលបានចូលបរិនិព្វាន ប៉ុន្តែទ្រង់បានប្រតិស្ឋាន ព្រះរិសុទ្ធោវាទ គឺព្រះធម៌វិន័យ ក៏បរិសុទ្ធវិសេស ទុកជាតំណាងព្រះអង្គ និងព្រះគុណព្រះអង្គ និងសូមទ្រង់ព្រះមេត្តាទទួលនូវគ្រឿងសក្ការៈរបស់យើងខ្ញុំ។
លុះចប់ពិធីប្រកាសមាឃបូជាហើយ ព្រះសង្ឃទាំងអស់នមស្ការព្រះរតនត្រ័យតាមវិធីត្រៃប្រណម និងធម៌សម្រាប់នមស្ការផ្សេងៗទៀត តាមដែលអាចសូត្របានគ្រប់ព្រះអង្គ។ គាថាហើយនិមន្តធម្មកថិកសម្តែងធម៌ ទេសនា។ លុះចប់ធម៌ទេសនាហើយ ពុទ្ធបរិស័ទណា ចង់សូត្របទផ្សេងៗដែលស្របនឹងបុណ្យនេះក៏សូត្រ ទៅចុះ។
យោងតាមលោក អាចារ្យ លឹម លឿម ជាបុគ្គលិកក្រុមជំនុំព្រះត្រៃបិដក នៃវិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ កន្លែងសំខាន់សម្រាប់ពិធីបុណ្យមាឃបូជានេះ គឺនៅក្រោមដើមពោធិ៍ព្រឹក្ស និងនៅទីតាំងសិរីកធាតុ គឺនៅ
លើភ្នំអដ្ឋរស្ស ក្រៅពីនេះ ការប្រារព្ធពិធីបុណ្យមាឃបូជាក៏ត្រូវបានប្រារព្ធនៅគ្រប់បណ្តាវត្តទាំងអស់ផងដែរ។
លើសពីនេះទៅទៀត នៅពុទ្ធមណ្ឌលកម្ពុជាក៏នឹងមានប្រារព្ធពិធីមាឃបូជា នៅតាមទីកន្លែងផ្សេងៗដែលមានរៀបចំទៅតាមពុទ្ធប្រវត្តិ នៅលើដីចំនួន ១០៧ ហិចតា។ ព្រះភិក្ខុជាតមេធី យឺនបញ្ញាវណ្ណ ទីប្រឹក្សានាយកប្រតិបត្តិនៃសមាគមធម្មទូតពុទ្ធមណ្ឌលកម្ពុជា បានមានពុទ្ធដីកាថា នៅក្នុងពុទ្ធមណ្ឌលកម្ពុជានឹងមានក្រុមកាយរិទ្ធនារី និងនិស្សិតមកជួយបោសសម្អាតនៅក្នុងទីធ្លា និងទីកន្លែងដែលត្រូវប្រារព្ធពិធី។ ព្រះភិក្ខុបានមាន
ពុទ្ធដីកាបន្តថា ពិធីបុណ្យនឹងប្រារព្ធឡើង នៅក្នុងក្រោមដើមពោធិ៍ព្រឹក្ស ក្បែរស្ទឹងនេរញ្ញរា និង នៅវត្តមហាវន្ត នៅក្នុងពុទ្ធមណ្ឌលកម្ពុជា ដែលបានរៀបចំឡើងទៅតាមពុទ្ធប្រវត្តិ។
ព្រះភិក្ខុបានមានដីកាថា ពុទ្ធបរិស័ទជាច្រើននឹងទៅចូលរួមពិធីបុណ្យមាឃបូជា ដូច្នេះពុទ្ធបរិស័ទខ្លះអាចនឹងមានសទ្ធាជ្រះថ្លាស្នាក់នៅស្តាប់ធម៌ទាល់ភ្លឺ ប៉ុន្តែដោយពុទ្ធមណ្ឌលកម្ពុជាកំពុងនៅមានការខ្វះខាតធនធានជាច្រើន ដូច្នេះ ព្រះភិក្ខុសូមអំពាវនាវដល់ពុទ្ធបរិស័ទឲ្យនាំយកកន្ទេល ខ្នើយ និងចង្ហាន់ទៅតាមអធ្យាស្រ័យផងចុះ។
Thursday, January 21, 2010
អ្នកឈ្នះកម្មវិធី «អ្នកជាបុរសពិត» ចែករំលែកបទពិសោធន៍ទាក់ទងទៅនឹងកិច្ចការរបស់ស្រ្តីនៅក្នុងសង្គមកម្ពុជា
ដោយ អ៊ូ មុំ
កម្មវិធី«អ្នកជាបុរសពិត» បានជ្រើសរើសលោក ឈួន សុជាតិ ជាអ្នកឈ្នះកាលពីថ្ងៃ អាទិត្យ ទី២៧ ខែកញ្ញ នៅស្ថានីយ៍ទូរទស្សន៍ ប៉ុស្តិ៍ លេខ៩។ លោក ឈួន សុជាតិ អាចយកឈ្នះចិត្តរបស់ទស្សនិជនខ្មែរដែលមានឱកាសផ្ញើរសារគាំទ្រអ្នកចូលរួមប្រកួតនៅក្នុងកម្មវិធីថ្មីមួយនេះ ហើយនៅទីបញ្ចប់លោកអាចយកឈ្នះចិត្ត
អ្នកផ្តល់ពិន្ទុដែលបានពិនិត្យដំណាក់កាលប្រកួតទាំង១១របស់បេក្ខជននីមួយៗ។បន្ថែមលើជ័យជំនះដ៍ត្រចេះត្រចង់នេះ សុជាតិ ក៏ទទួលបានប្រាក់៣.០០០ ដុល្លារអាមេរិក និងម៉ូតូហុងដា ហនណែត២.៥00 cc មួយគ្រឿងជាការលើកទឹកចិត្តផងដែរ។
តាំងតែពីគាត់មានអាយុជាង១០ឆ្នាំម្ល៉េះ សុជាតិ បានចាត់ចែងកិច្ចការផ្ទះ ឲ្យគ្រួសាររបស់គាត់ជាពិសេសសម្រាប់ប្អូនប្រុសទាំង៣នាក់របស់គាត់។
ដោយសារតែ សុជាតិ បានឃើញគ្រួសាររបស់គាត់បែកបាក់គ្នាដោយបញ្ហាជាច្រើន បទពិសោធន៍នេះបានធ្វើបង្រៀនគាត់ឲ្យចេះវិធីបញ្ជៀសបញ្ហាច្រំដែលនេះ និងអាចធ្វើឲ្យគ្រួសារថ្មីមួយមានសុភមង្គលបាន។
ក្នុងនាមជាបុគ្គលិកបច្ចេកវិទ្យាព័ត៌មានវិទ្យាមួយរូបនៅក្រុមហ៊ុន ដឹផ្លេស ( The Place Company) សុជាតិ បានប្រាប់អ្នកយកព័ត៌មានយើងថា ៖ «ក្នុងនាម ជាបុរសម្នាក់ យើងគួរតែយល់ពីការលំបាករបស់ស្រ្តី ហើយត្រូវតែផ្តល់តម្លៃដល់គាត់ទាំងក្នុងកិច្ចការផ្ទះ និងកិច្ចការខាងក្រៅផ្ទះ ជាពិសេសយើងត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យគាត់ចូលរួមក្នុងកិច្ចការសង្គម»។
ខាងក្រោមនេះជាបទសម្ភាសន៍រវាងអ្នកយកព័ត៌មាន ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ និងលោក ឈួន សុជាតិ។
តើមុនដំបូង កម្មវិធី «អ្នកជាបុរសពិត» នេះ អាចធ្វើឲ្យលោកចាប់អារម្មណ៍តាមរបៀបណា?
នៅពេលដែលខ្ញុំបានឃើញការប្រកាសអំពីការប្រកួតនេះ នៅតាមទស្សវដ្តី អង្គរធំ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងទៅលើរូបភាពបុរស កំពុងកាន់វែកឆាធ្វើការក្នុងផ្ទះបាយ និងការដើរផ្សងព្រេងនៅក្នុងព្រៃជាដើម។ខ្ញុំចូលចិត្តរូបនេះដោយសារតែខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ច្រើននៅក្នុងកិច្ចការនេះ ខ្ញុំចង់សាកល្បងវា និងចែករំលែកបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំជាមួយអ្នកដទៃ។
តើលោកទទួលបានបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះនៅក្នុងការប្រកួតនេះ?
នេះជាកម្មវីធីអប់រំមួយសម្រាប់បុរសឲ្យពួកគាត់យល់ពីកិច្ចការមួយចំនួនរបស់ស្រ្តី ដូចជា ការចំអិនម្ហូប និងការមើលថែទាំកូនជាដើម។ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងនាមជាបុរសយើងត្រូវតែជំនះឲ្យបាននៅដំណាក់
កាលទាំង១១ដែលខ្ញុំមិនអាចចងចាំទាំងអស់បាននោះទេ។ វាមានដូចជាការរស់នៅឆ្ងាយពីក្រុមគ្រួសារ ការសមយុទ្ធនៃកងទ័ពនៅលើសមរភូមិប្រយុទ្ធ ការបួសជាព្រះសង្ឃ និងការការពារខ្លូនយើងឲ្យឆ្ងាយពីជំងឺអេដស៍ ជាដើម។ ខ្ញុំគិតថាកិច្ចការរបស់ស្រ្តីមិនមែនជាការងាយស្រួលសម្រាប់បុរសដែលមិនធ្លាប់មានបទពិសោធន៍នោះទេ។
ក្នុងចំណោមដំណាក់កាលទាំងអស់ តើដំណាក់កាលមួយណា ដែលលំបាកចំពោះអ្នកជាងគេ?
ដោយសារតែខ្ញុំជាបុរសដែលធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ក្នុងកិច្ចការនេះពីមុននោះ ខ្ញុំមិនគិតថាវាជាការលំបាកចំពោះខ្ញុំនោះទេ។ប៉ុន្តែខ្ញុំសូមជំរាបថាកិច្ចការរបស់ស្រ្តី មិនមែនជាការងាយស្រួលសម្រាប់បុរសនោះទេ ហើយកិច្ចការរបស់បុរសក៏មិនមែនជាការងាយស្រួលសម្រាប់ស្រ្តីនោះដែរ។ខ្ញុំចង់និយាយថាប្រសិនបើស្រ្តីធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ក្នុងកិច្ចការបុរស ពួកគេក៏អាចធ្វើកិច្ចការបុរសបានដូចគ្នាដែរ។
តើដំណាក់កាលមួយណាដែលលោកចូលចិត្តជាងគេ? ព្រោះអ្វី?
ខ្ញុំចូលចិត្តដំណាក់កាលចូលទៅក្នុងផ្ទះខ្មោចជាងគេ ព្រោះវាបានផ្តល់អត្តន័យយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដល់ពួកយើង។វាមិនគ្រាន់តែផ្តល់ឱកាសឲ្យបុរសបានបង្ហាញពីសមត្តភាពដែលមិនខ្លាចខ្មោចរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏បានប្រៀបធៀបការវាយដំរបស់ស្វាមី ឬបុរសទៅលើស្រ្តីផងដែរ។ខ្ញុំគិតថាដំណាក់កាលនេះវាបានអប់រំបុរសដែលមានអំណាចជាងស្រ្តី កុំឲ្យពួកគេធ្វើបាបគ្រូសារ ឬរំលោភសិទ្ធរបស់ស្រ្តីដែលមានអំណាចតិចតួចជាង។
សម្រាប់យោបល់របស់លោកផ្ទាល់ តើហេតុអ្វីបានជាគណៈកម្មាធិការ ជ្រើសរើសលោកជាអ្នកឈ្នះនៅក្នុង
កម្មវិធី«អ្នកជាបុរសពិត» នេះ?
នៅក្នុងការជ្រើសរើសដំបូង គណៈកម្មាធិការ បានប្រាប់ឲ្យពួកយើងស្វែងរកអ្វីមួយដើម្បីបង្ហាញថា យើងជាបុរសពិត។នៅពេលនោះខ្ញុំបានដាក់រូបថតរបស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំបានជ្រើសរើសដោយផ្ទាល់ដៃ ដែលរូបថតនោះបានពិពណ៌នាអំពីបទពិសោធន៍ជាច្រើននៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំនៅកន្លែងផ្សេងៗជាច្រើន ដូចជានៅ សាលា នៅកន្លែងធ្វើការ និងនៅវាលស្រែចាប់តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេងរហូតមកដល់ពេលនេះ។ខ្ញុំគិតថា គណៈកម្មាធិការ បានចាប់អារម្មណ៍លើរូបខ្ញុំដោយសារតែចំនុចខាងលើនេះឯង។
សរុបមក ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការបំពេញរាល់កិច្ចការទាំងអស់នេះ។
ចំនុចដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំទទួលបានជោគជ័យគឺ ការសាមគ្គីគ្នា។ទោះបីខ្ញុំនៅក្មេងក៏ដោយ ខ្ញុំយល់ច្បាស់ណាស់ថា អ្វីជាគ្រួសារ។ដោយសារតែខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងគ្រួសារដែលមានជីវភាពយ៉ាប់យឺត ខ្ញុំដឹងអំពីបញ្ហាលំបាកនានា ជាពិសេសគឺខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍របស់ម្តាយខ្ញុំ។
តើអ្នកយល់ឃើញយ៉ាងណា ចំពោះស្ថានភាពស្រ្តីនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា នៅពេលបច្ចុប្បន្ន?
ខ្ញុំគិតថាឥឡូវនេះ ស្រ្តីមានការងារក្នុងតំណែងខ្ពស់ជាងមុន និងច្រើនជាងមុនក្នុងសង្គម ដោយសារតែរាជរដ្ឋាភិបាលរបស់យើងបានផ្តល់លទ្ធភាពដល់ពួកគាត់ច្រើនជាងមុន។ប៉ុន្តែនៅក្នុងគ្រួសារសិទ្ធិរបស់ស្រ្តីនៅតែទាបជាងបុរសដដែល ដោយសារតែស្រ្តីភាគច្រើនគ្រាន់តែជាមេផ្ទះប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះហើយបុរសតែងតែមើលស្រាលសមត្ថភាពរបស់ស្រ្តីដែលមិនអាចធ្វើការនៅខាងក្រៅផ្ទះបាន។
តើលោកគិតថាអ្វីខ្លះដែលបុរសគួរតែត្រូវធ្វើការផ្លាស់ប្តួរចំពោះស្រ្តីនៅក្នុងសង្គមខ្មែរ?
ខ្ញុំគិតថា ក្នុងនាមយើងជាបុរស យើងគួរតែយល់អំពីការលំបាករបស់ស្រ្តី ព្រោះកិច្ចការរបស់ស្រ្តីមិនមែនជារឿងងាយស្រួលដូចបុរសភាគច្រើនបានគិតនោះទេ។ផ្ទុយទៅវិញ យើងជាបុរសត្រួវតែផ្តល់លទ្ធភាពដល់ស្រ្តី ហើយលើកទឹកចិត្តឲ្យពួកគាត់ចូលរួមក្នុងកិច្ចការសង្គម ទោះបីពួកគាត់ជាស្រ្តីមេផ្ទះ ឬជាអ្នកធ្វើការនៅខាងក្រៅក៏ដោយ។ ប្រសិនជាយើងអាចធ្វើបាន យើងនឹងមានសុភមង្គលនៅក្នុងគ្រួសារ និងការអភិវឌ្ឍន៍សង្គមក្នុងពេលតែមួយជាក់ជាមិនខាន។
តើក្រោយពីទទួលបានជ័យលាភី លោកនឹងធ្វើការងារអ្វីខ្លះសំរាប់តំណែងជា «បុរសពិត » នេះ?
ខ្ញុំមានគំនិតចង់ធ្វើការងារខ្លះៗសំរាប់កម្មវិធីដែរ តែសព្វថ្ងៃមិនមានការងារអ្វីពីអ្នកឧបត្ថម្ភកម្មវិធីនៅឡើយហើយខ្ញុំមានយោបល់ចង់ឲ្យកម្មវិធីនេះ នៅតែបន្តស្វែងរកបេក្ខជនមកប្រកួតប្រជែង ដើម្បីពង្រឹងសមត្ថភាពឲ្យពួកគាត់ឲ្យយល់ពីភារកិច្ចរបស់ខ្លួន និងលើកតម្លៃដល់ការងារស្រ្តីនៅក្នុងសង្គម ។ លើសពីនេះតាមរយកម្មវិធីនេះ ខ្ញុំក៏ចង់បន្តការសិក្សាថ្នាក់អនុបណ្ឌិតដើម្បីពង្រឹងសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ ជួយការងារក្នុងសង្គមជាតិផងដែរ ។
ប្រែសម្រួលដោយ គង់ សុគន្ធ
កម្មវិធី«អ្នកជាបុរសពិត» បានជ្រើសរើសលោក ឈួន សុជាតិ ជាអ្នកឈ្នះកាលពីថ្ងៃ អាទិត្យ ទី២៧ ខែកញ្ញ នៅស្ថានីយ៍ទូរទស្សន៍ ប៉ុស្តិ៍ លេខ៩។ លោក ឈួន សុជាតិ អាចយកឈ្នះចិត្តរបស់ទស្សនិជនខ្មែរដែលមានឱកាសផ្ញើរសារគាំទ្រអ្នកចូលរួមប្រកួតនៅក្នុងកម្មវិធីថ្មីមួយនេះ ហើយនៅទីបញ្ចប់លោកអាចយកឈ្នះចិត្ត
អ្នកផ្តល់ពិន្ទុដែលបានពិនិត្យដំណាក់កាលប្រកួតទាំង១១របស់បេក្ខជននីមួយៗ។បន្ថែមលើជ័យជំនះដ៍ត្រចេះត្រចង់នេះ សុជាតិ ក៏ទទួលបានប្រាក់៣.០០០ ដុល្លារអាមេរិក និងម៉ូតូហុងដា ហនណែត២.៥00 cc មួយគ្រឿងជាការលើកទឹកចិត្តផងដែរ។
តាំងតែពីគាត់មានអាយុជាង១០ឆ្នាំម្ល៉េះ សុជាតិ បានចាត់ចែងកិច្ចការផ្ទះ ឲ្យគ្រួសាររបស់គាត់ជាពិសេសសម្រាប់ប្អូនប្រុសទាំង៣នាក់របស់គាត់។
ដោយសារតែ សុជាតិ បានឃើញគ្រួសាររបស់គាត់បែកបាក់គ្នាដោយបញ្ហាជាច្រើន បទពិសោធន៍នេះបានធ្វើបង្រៀនគាត់ឲ្យចេះវិធីបញ្ជៀសបញ្ហាច្រំដែលនេះ និងអាចធ្វើឲ្យគ្រួសារថ្មីមួយមានសុភមង្គលបាន។
ក្នុងនាមជាបុគ្គលិកបច្ចេកវិទ្យាព័ត៌មានវិទ្យាមួយរូបនៅក្រុមហ៊ុន ដឹផ្លេស ( The Place Company) សុជាតិ បានប្រាប់អ្នកយកព័ត៌មានយើងថា ៖ «ក្នុងនាម ជាបុរសម្នាក់ យើងគួរតែយល់ពីការលំបាករបស់ស្រ្តី ហើយត្រូវតែផ្តល់តម្លៃដល់គាត់ទាំងក្នុងកិច្ចការផ្ទះ និងកិច្ចការខាងក្រៅផ្ទះ ជាពិសេសយើងត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យគាត់ចូលរួមក្នុងកិច្ចការសង្គម»។
ខាងក្រោមនេះជាបទសម្ភាសន៍រវាងអ្នកយកព័ត៌មាន ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ និងលោក ឈួន សុជាតិ។
តើមុនដំបូង កម្មវិធី «អ្នកជាបុរសពិត» នេះ អាចធ្វើឲ្យលោកចាប់អារម្មណ៍តាមរបៀបណា?
នៅពេលដែលខ្ញុំបានឃើញការប្រកាសអំពីការប្រកួតនេះ នៅតាមទស្សវដ្តី អង្គរធំ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងទៅលើរូបភាពបុរស កំពុងកាន់វែកឆាធ្វើការក្នុងផ្ទះបាយ និងការដើរផ្សងព្រេងនៅក្នុងព្រៃជាដើម។ខ្ញុំចូលចិត្តរូបនេះដោយសារតែខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ច្រើននៅក្នុងកិច្ចការនេះ ខ្ញុំចង់សាកល្បងវា និងចែករំលែកបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំជាមួយអ្នកដទៃ។
តើលោកទទួលបានបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះនៅក្នុងការប្រកួតនេះ?
នេះជាកម្មវីធីអប់រំមួយសម្រាប់បុរសឲ្យពួកគាត់យល់ពីកិច្ចការមួយចំនួនរបស់ស្រ្តី ដូចជា ការចំអិនម្ហូប និងការមើលថែទាំកូនជាដើម។ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងនាមជាបុរសយើងត្រូវតែជំនះឲ្យបាននៅដំណាក់
កាលទាំង១១ដែលខ្ញុំមិនអាចចងចាំទាំងអស់បាននោះទេ។ វាមានដូចជាការរស់នៅឆ្ងាយពីក្រុមគ្រួសារ ការសមយុទ្ធនៃកងទ័ពនៅលើសមរភូមិប្រយុទ្ធ ការបួសជាព្រះសង្ឃ និងការការពារខ្លូនយើងឲ្យឆ្ងាយពីជំងឺអេដស៍ ជាដើម។ ខ្ញុំគិតថាកិច្ចការរបស់ស្រ្តីមិនមែនជាការងាយស្រួលសម្រាប់បុរសដែលមិនធ្លាប់មានបទពិសោធន៍នោះទេ។
ក្នុងចំណោមដំណាក់កាលទាំងអស់ តើដំណាក់កាលមួយណា ដែលលំបាកចំពោះអ្នកជាងគេ?
ដោយសារតែខ្ញុំជាបុរសដែលធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ក្នុងកិច្ចការនេះពីមុននោះ ខ្ញុំមិនគិតថាវាជាការលំបាកចំពោះខ្ញុំនោះទេ។ប៉ុន្តែខ្ញុំសូមជំរាបថាកិច្ចការរបស់ស្រ្តី មិនមែនជាការងាយស្រួលសម្រាប់បុរសនោះទេ ហើយកិច្ចការរបស់បុរសក៏មិនមែនជាការងាយស្រួលសម្រាប់ស្រ្តីនោះដែរ។ខ្ញុំចង់និយាយថាប្រសិនបើស្រ្តីធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ក្នុងកិច្ចការបុរស ពួកគេក៏អាចធ្វើកិច្ចការបុរសបានដូចគ្នាដែរ។
តើដំណាក់កាលមួយណាដែលលោកចូលចិត្តជាងគេ? ព្រោះអ្វី?
ខ្ញុំចូលចិត្តដំណាក់កាលចូលទៅក្នុងផ្ទះខ្មោចជាងគេ ព្រោះវាបានផ្តល់អត្តន័យយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដល់ពួកយើង។វាមិនគ្រាន់តែផ្តល់ឱកាសឲ្យបុរសបានបង្ហាញពីសមត្តភាពដែលមិនខ្លាចខ្មោចរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏បានប្រៀបធៀបការវាយដំរបស់ស្វាមី ឬបុរសទៅលើស្រ្តីផងដែរ។ខ្ញុំគិតថាដំណាក់កាលនេះវាបានអប់រំបុរសដែលមានអំណាចជាងស្រ្តី កុំឲ្យពួកគេធ្វើបាបគ្រូសារ ឬរំលោភសិទ្ធរបស់ស្រ្តីដែលមានអំណាចតិចតួចជាង។
សម្រាប់យោបល់របស់លោកផ្ទាល់ តើហេតុអ្វីបានជាគណៈកម្មាធិការ ជ្រើសរើសលោកជាអ្នកឈ្នះនៅក្នុង
កម្មវិធី«អ្នកជាបុរសពិត» នេះ?
នៅក្នុងការជ្រើសរើសដំបូង គណៈកម្មាធិការ បានប្រាប់ឲ្យពួកយើងស្វែងរកអ្វីមួយដើម្បីបង្ហាញថា យើងជាបុរសពិត។នៅពេលនោះខ្ញុំបានដាក់រូបថតរបស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំបានជ្រើសរើសដោយផ្ទាល់ដៃ ដែលរូបថតនោះបានពិពណ៌នាអំពីបទពិសោធន៍ជាច្រើននៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំនៅកន្លែងផ្សេងៗជាច្រើន ដូចជានៅ សាលា នៅកន្លែងធ្វើការ និងនៅវាលស្រែចាប់តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេងរហូតមកដល់ពេលនេះ។ខ្ញុំគិតថា គណៈកម្មាធិការ បានចាប់អារម្មណ៍លើរូបខ្ញុំដោយសារតែចំនុចខាងលើនេះឯង។
សរុបមក ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការបំពេញរាល់កិច្ចការទាំងអស់នេះ។
ចំនុចដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំទទួលបានជោគជ័យគឺ ការសាមគ្គីគ្នា។ទោះបីខ្ញុំនៅក្មេងក៏ដោយ ខ្ញុំយល់ច្បាស់ណាស់ថា អ្វីជាគ្រួសារ។ដោយសារតែខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងគ្រួសារដែលមានជីវភាពយ៉ាប់យឺត ខ្ញុំដឹងអំពីបញ្ហាលំបាកនានា ជាពិសេសគឺខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍របស់ម្តាយខ្ញុំ។
តើអ្នកយល់ឃើញយ៉ាងណា ចំពោះស្ថានភាពស្រ្តីនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា នៅពេលបច្ចុប្បន្ន?
ខ្ញុំគិតថាឥឡូវនេះ ស្រ្តីមានការងារក្នុងតំណែងខ្ពស់ជាងមុន និងច្រើនជាងមុនក្នុងសង្គម ដោយសារតែរាជរដ្ឋាភិបាលរបស់យើងបានផ្តល់លទ្ធភាពដល់ពួកគាត់ច្រើនជាងមុន។ប៉ុន្តែនៅក្នុងគ្រួសារសិទ្ធិរបស់ស្រ្តីនៅតែទាបជាងបុរសដដែល ដោយសារតែស្រ្តីភាគច្រើនគ្រាន់តែជាមេផ្ទះប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះហើយបុរសតែងតែមើលស្រាលសមត្ថភាពរបស់ស្រ្តីដែលមិនអាចធ្វើការនៅខាងក្រៅផ្ទះបាន។
តើលោកគិតថាអ្វីខ្លះដែលបុរសគួរតែត្រូវធ្វើការផ្លាស់ប្តួរចំពោះស្រ្តីនៅក្នុងសង្គមខ្មែរ?
ខ្ញុំគិតថា ក្នុងនាមយើងជាបុរស យើងគួរតែយល់អំពីការលំបាករបស់ស្រ្តី ព្រោះកិច្ចការរបស់ស្រ្តីមិនមែនជារឿងងាយស្រួលដូចបុរសភាគច្រើនបានគិតនោះទេ។ផ្ទុយទៅវិញ យើងជាបុរសត្រួវតែផ្តល់លទ្ធភាពដល់ស្រ្តី ហើយលើកទឹកចិត្តឲ្យពួកគាត់ចូលរួមក្នុងកិច្ចការសង្គម ទោះបីពួកគាត់ជាស្រ្តីមេផ្ទះ ឬជាអ្នកធ្វើការនៅខាងក្រៅក៏ដោយ។ ប្រសិនជាយើងអាចធ្វើបាន យើងនឹងមានសុភមង្គលនៅក្នុងគ្រួសារ និងការអភិវឌ្ឍន៍សង្គមក្នុងពេលតែមួយជាក់ជាមិនខាន។
តើក្រោយពីទទួលបានជ័យលាភី លោកនឹងធ្វើការងារអ្វីខ្លះសំរាប់តំណែងជា «បុរសពិត » នេះ?
ខ្ញុំមានគំនិតចង់ធ្វើការងារខ្លះៗសំរាប់កម្មវិធីដែរ តែសព្វថ្ងៃមិនមានការងារអ្វីពីអ្នកឧបត្ថម្ភកម្មវិធីនៅឡើយហើយខ្ញុំមានយោបល់ចង់ឲ្យកម្មវិធីនេះ នៅតែបន្តស្វែងរកបេក្ខជនមកប្រកួតប្រជែង ដើម្បីពង្រឹងសមត្ថភាពឲ្យពួកគាត់ឲ្យយល់ពីភារកិច្ចរបស់ខ្លួន និងលើកតម្លៃដល់ការងារស្រ្តីនៅក្នុងសង្គម ។ លើសពីនេះតាមរយកម្មវិធីនេះ ខ្ញុំក៏ចង់បន្តការសិក្សាថ្នាក់អនុបណ្ឌិតដើម្បីពង្រឹងសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ ជួយការងារក្នុងសង្គមជាតិផងដែរ ។
ប្រែសម្រួលដោយ គង់ សុគន្ធ
រោងភាពយន្ត4D ជាកន្លែងទាក់ទាញចិត្តយុវវ័យក្មេងៗនៅទីក្រុងភ្នំពេញ
ដោយ អ៊ូ មុំ
តើខ្សែភាពយន្តប្រភេទណាដែលធ្វើឲ្យអ្នករន្ធត់ចិត្តខ្លាំងបំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក? តាមពិតអ្វីដែលកើតឡើងនៅក្នុងខ្សែភាពយន្ត មិនអាចធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៌ដូចជារឿងពិតទេ ។ ប៉ុន្តែអ្នកអាចសាកល្បង ស្វែងរកអារម្មណ៍រន្ធត់ពិតៗ នៅរោងភាពយន្ត4D។ តើរោងភាពយន្ត4Dមាននៅទីណា?
4D នឹងនាំអ្នកទៅក្នុងពិភពមួយដែលអ្នកចង់ក្នុងចំណោមពិភពទាំង៩នៃខ្សែភាពយន្តបែបរន្ធត់ដោយអ្នកគ្រាន់តែអង្គុយនៅលើកៅអីក្នុងរោងភាពយន្តនោះប៉ុណ្ណោះ ហើយអ្នកមិនចាំបាច់កាច់ចង្កូតវាដោយខ្លួនឯងទេ ប៉ុន្តែកៅអីទាំងនោះនឹងនាំអ្នកទៅកាន់អារម្មណ៍រន្ធត់ស្ទើរលស់ព្រលឹងដោយស្វ័យប្រវត្តិ ដោយខ្លួនអ្នកផ្ទាល់មានអារម្មណ៍ថាជាតួឯកម្នាក់នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះ។
កញ្ញា យឹម សុភ័ក្រ អាយុ២១ឆ្នាំ ដែលជាបុគ្គលិកក្នុងរោងភាពយន្តនោះ បាននិយាយថា៖ «ពាក់វែនតា អាចធ្វើឲ្យរូបភាពនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះរីកធំនៅជិតវែនតារបស់យើង ។ គ្រាន់តែអង្គុយលើកៅអី ក្នុងបន្ទប់ខ្សែភាពយន្តនោះ ហើយដាក់ដៃរបស់អ្នកនៅបង្កាន់ដៃកៅអី នឹងធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ រលាក់ ឬ ញ័រ ហាក់បីដូចជាអ្នកនៅលើផ្លូវរលាក់ពិតប្រាកដមួយ ឬនៅលើទូកដែលគ្លីងគ្លោងៗអញ្ចឹង»។
ខ្សែភាពយន្ត4D បានដាក់បញ្ចាំងតាមផ្ទាំងក្រណាត់សនៅចំពោះអ្នកលេង៤នាក់ ដែលលេងក្នុងខ្សែភាពយន្តមួយនៅក្នុងបន្ទប់តែមួយ។ ជួនកាលពួកគេស្រែកជាមួយនឹងភាពរន្ធត់ ហើយមនុស្សប្រុសម្នាក់បានស្រែកថា«គេចពីពីងពាងនោះ ឬ«វាមកហើយ»។
សិស្សសាលាវិទ្យាល័យព្រះសីសុវតិ្ថម្នាក់ឈ្មោះ គាង សុខ សំណាង និងមិត្តភ័ក្ររបស់នាងបានចូលលេងនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តលេខ៧ ដែលជាខ្សែភាពយន្តរន្ធត់ជាងគេបំផុតក្នុងចំណោមខ្សែភាពយន្តទាំង៩នៅក្នុងរោងភាពយន្ត 4D នេះ។
បន្ទាប់ពីចេញពីបន្ទប់ភាពយន្ត4Dមួយស្របក់មក សំណាងដែលមានទឹកមុខស្លេកស្លាំង ជាមួយនឹង ការនិយាយសំលេងខ្សាវៗ ហើយសើចទាំងភិតភ័យ នៅតែបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមិត្តរបស់នាងដទៃទៀតឲ្យចូលលេងក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះម្តងទៀត។ ប្រហែលជាខ្សែភាពយន្ត4D អាចធ្វើឲ្យយុវវ័យជាច្រើន ដូចជារូបនាង ញៀនហើយមើលទៅ។
ខ្សែភាពយន្ត4D ដែលជាខ្សែភាពយន្តភ័យបះសក់ មានបញ្ចាំងនៅផ្សារទំនើបសុរិយាជាន់ទី៥ នៅជិតក្លិបជិះស្គី សូរិយា។ 4Dជា ខ្សែភាពយន្តដំបូងគេបង្អស់នៅប្រទេសកម្ពុជា ហើយទើបតែដាក់បញ្ចាំងកាលពីថ្ងៃទី១១ខែ វិច្ឆិកា ប៉ុណ្ណោះ តែអាចទាក់ទាញយុវវ័យជាច្រើន នៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។
នៅពេលគេសួរថាតើបន្ទប់នៅក្នុងរោងភាពយន្ត4D នោះក្តៅទេ? សំណាង ឆ្លើយថា៖ «ទេ! ប៉ុន្តែជួនកាលទៅយើងមានអារម្មណ៍ថាក្តៅ ជួនកាលមានខ្យល់ខ្លាំង ឬត្រជាក់ អាស្រ័យតាមឈុត ឆាកនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះ ហើយវាអាចធ្វើឲ្យអ្នកបែកញើសជោកខ្លួនដោយសារឈុតឆាក ដ៍គួរឲ្យរន្ធត់នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះ។ ដូច្នេះហើយបានជាដាក់ឈ្មោះថា ភាពយន្ត 4D ពិភពបះសក់»។
សូម្បីតែសិស្សសាលាអាយុ១៣ឆ្នាំម្នាក់ឈ្មោះ ណាំ ទីវ័ន្ត ដែលធ្លាប់ចូលលេងក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះ ពីរបីដង រួចហើយជាមួយមិត្តភ័ក្ររបស់ប្អូននោះ ក៏នៅតែចង់មកលេងវាម្តងទៀត។
ទីវ័ន្តនិយាយថា៖ «ខ្ញុំគិតថា វាអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំរំភើបចិត្ត។ ខ្ញុំមិនដែលគិតថា វាធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ អារម្មណ៍ និងការសិក្សារបស់ខ្ញុំនោះទេ»។
កញ្ញា យឹម សុភ័ក្រ ដែលជាបុគ្គលិកក្នុងរោងភាពយន្តនោះបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនអាចប្រាប់ពីចំនួនអ្នកចូលមើលខ្សែភាពយន្តនោះទេ ព្រោះវាជាការសំងាត់ និងជាយុទ្ធសាស្រ្តទីផ្សាររបស់យើង។ ប៉ុន្តែអ្នកលក់ដូរម្នាក់នៅក្បែរនោះម្នាក់ សុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា សូម្បីតែថ្ងៃច័ន្ទ ដែលជាថ្ងៃមានភ្ញៀវតិចបំផុត នៅផ្សារសូរិយា ក៏រោងភាពយន្ត4D កំរអត់មនុស្ស ណាស់។ នៅតែមានអ្នករង់ចាំចូលទៅទស្សនាក្នុងភាពយន្ត4D នេះជានិច្ច»។
មនុស្សម្នាក់ចំណាយ៣ដុល្លារអាមេរិក ក្នុងមួយរឿង ដែលមានរយៈពេល៧នាទី ឬ៨នាទី អាស្រ័យទៅតាមសាច់រឿង។ ខ្សែភាពយន្តនេះ គេនាំយកមកពីប្រទេសកូរ៉េ ប៉ុន្តែ4D នៅកម្ពុជាមិនស្តែងដូច4D របស់កូរ៉េនោះទេ។
ជនជាតិកូរ៉េម្នាក់ឈ្មោះ គីម ហ៊ីស៊ុន បាននិយាយថា នាងចូលចិត្ត ភាពយន្ត4Dនេះណាស់ ។ «ខ្ញុំគិតថា 4D គឺជាមធ្យោបាយមួយដ៏ល្អ សំរាប់ការអប់រំ នៅប្រទេសកូរ៉េ ជាពិសេសវាអាចទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៌ពីកុមារតូចៗក្នុងការអប់រំពួកគេ ។ »
ហ៊ីស៊ុនបន្តថា «ប៉ុន្តែខ្ញុំមានការងើងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាជនជាតិថៃ និងកម្ពុជា ចូលចិត្តមើលរឿងខ្មោច? ខ្ញុំគិតថា រឿងខ្មោច រឺរឿងរន្ធត់ភ័យខ្លាចអាច ធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់អារម្មណ៌ក្មេងៗបំផុត តែនេះប្រហែលជាពួកគេមានជំនឿខ្លាំងទៅលើអប្បិយជំនឿជាងពួកខ្ញុំហើយមើលទៅ ។»
ប្រែសម្រួលដោយ គង់ សុគន្ធ
តើខ្សែភាពយន្តប្រភេទណាដែលធ្វើឲ្យអ្នករន្ធត់ចិត្តខ្លាំងបំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក? តាមពិតអ្វីដែលកើតឡើងនៅក្នុងខ្សែភាពយន្ត មិនអាចធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៌ដូចជារឿងពិតទេ ។ ប៉ុន្តែអ្នកអាចសាកល្បង ស្វែងរកអារម្មណ៍រន្ធត់ពិតៗ នៅរោងភាពយន្ត4D។ តើរោងភាពយន្ត4Dមាននៅទីណា?
4D នឹងនាំអ្នកទៅក្នុងពិភពមួយដែលអ្នកចង់ក្នុងចំណោមពិភពទាំង៩នៃខ្សែភាពយន្តបែបរន្ធត់ដោយអ្នកគ្រាន់តែអង្គុយនៅលើកៅអីក្នុងរោងភាពយន្តនោះប៉ុណ្ណោះ ហើយអ្នកមិនចាំបាច់កាច់ចង្កូតវាដោយខ្លួនឯងទេ ប៉ុន្តែកៅអីទាំងនោះនឹងនាំអ្នកទៅកាន់អារម្មណ៍រន្ធត់ស្ទើរលស់ព្រលឹងដោយស្វ័យប្រវត្តិ ដោយខ្លួនអ្នកផ្ទាល់មានអារម្មណ៍ថាជាតួឯកម្នាក់នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះ។
កញ្ញា យឹម សុភ័ក្រ អាយុ២១ឆ្នាំ ដែលជាបុគ្គលិកក្នុងរោងភាពយន្តនោះ បាននិយាយថា៖ «ពាក់វែនតា អាចធ្វើឲ្យរូបភាពនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះរីកធំនៅជិតវែនតារបស់យើង ។ គ្រាន់តែអង្គុយលើកៅអី ក្នុងបន្ទប់ខ្សែភាពយន្តនោះ ហើយដាក់ដៃរបស់អ្នកនៅបង្កាន់ដៃកៅអី នឹងធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ រលាក់ ឬ ញ័រ ហាក់បីដូចជាអ្នកនៅលើផ្លូវរលាក់ពិតប្រាកដមួយ ឬនៅលើទូកដែលគ្លីងគ្លោងៗអញ្ចឹង»។
ខ្សែភាពយន្ត4D បានដាក់បញ្ចាំងតាមផ្ទាំងក្រណាត់សនៅចំពោះអ្នកលេង៤នាក់ ដែលលេងក្នុងខ្សែភាពយន្តមួយនៅក្នុងបន្ទប់តែមួយ។ ជួនកាលពួកគេស្រែកជាមួយនឹងភាពរន្ធត់ ហើយមនុស្សប្រុសម្នាក់បានស្រែកថា«គេចពីពីងពាងនោះ ឬ«វាមកហើយ»។
សិស្សសាលាវិទ្យាល័យព្រះសីសុវតិ្ថម្នាក់ឈ្មោះ គាង សុខ សំណាង និងមិត្តភ័ក្ររបស់នាងបានចូលលេងនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តលេខ៧ ដែលជាខ្សែភាពយន្តរន្ធត់ជាងគេបំផុតក្នុងចំណោមខ្សែភាពយន្តទាំង៩នៅក្នុងរោងភាពយន្ត 4D នេះ។
បន្ទាប់ពីចេញពីបន្ទប់ភាពយន្ត4Dមួយស្របក់មក សំណាងដែលមានទឹកមុខស្លេកស្លាំង ជាមួយនឹង ការនិយាយសំលេងខ្សាវៗ ហើយសើចទាំងភិតភ័យ នៅតែបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមិត្តរបស់នាងដទៃទៀតឲ្យចូលលេងក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះម្តងទៀត។ ប្រហែលជាខ្សែភាពយន្ត4D អាចធ្វើឲ្យយុវវ័យជាច្រើន ដូចជារូបនាង ញៀនហើយមើលទៅ។
ខ្សែភាពយន្ត4D ដែលជាខ្សែភាពយន្តភ័យបះសក់ មានបញ្ចាំងនៅផ្សារទំនើបសុរិយាជាន់ទី៥ នៅជិតក្លិបជិះស្គី សូរិយា។ 4Dជា ខ្សែភាពយន្តដំបូងគេបង្អស់នៅប្រទេសកម្ពុជា ហើយទើបតែដាក់បញ្ចាំងកាលពីថ្ងៃទី១១ខែ វិច្ឆិកា ប៉ុណ្ណោះ តែអាចទាក់ទាញយុវវ័យជាច្រើន នៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។
នៅពេលគេសួរថាតើបន្ទប់នៅក្នុងរោងភាពយន្ត4D នោះក្តៅទេ? សំណាង ឆ្លើយថា៖ «ទេ! ប៉ុន្តែជួនកាលទៅយើងមានអារម្មណ៍ថាក្តៅ ជួនកាលមានខ្យល់ខ្លាំង ឬត្រជាក់ អាស្រ័យតាមឈុត ឆាកនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះ ហើយវាអាចធ្វើឲ្យអ្នកបែកញើសជោកខ្លួនដោយសារឈុតឆាក ដ៍គួរឲ្យរន្ធត់នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះ។ ដូច្នេះហើយបានជាដាក់ឈ្មោះថា ភាពយន្ត 4D ពិភពបះសក់»។
សូម្បីតែសិស្សសាលាអាយុ១៣ឆ្នាំម្នាក់ឈ្មោះ ណាំ ទីវ័ន្ត ដែលធ្លាប់ចូលលេងក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះ ពីរបីដង រួចហើយជាមួយមិត្តភ័ក្ររបស់ប្អូននោះ ក៏នៅតែចង់មកលេងវាម្តងទៀត។
ទីវ័ន្តនិយាយថា៖ «ខ្ញុំគិតថា វាអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំរំភើបចិត្ត។ ខ្ញុំមិនដែលគិតថា វាធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ អារម្មណ៍ និងការសិក្សារបស់ខ្ញុំនោះទេ»។
កញ្ញា យឹម សុភ័ក្រ ដែលជាបុគ្គលិកក្នុងរោងភាពយន្តនោះបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនអាចប្រាប់ពីចំនួនអ្នកចូលមើលខ្សែភាពយន្តនោះទេ ព្រោះវាជាការសំងាត់ និងជាយុទ្ធសាស្រ្តទីផ្សាររបស់យើង។ ប៉ុន្តែអ្នកលក់ដូរម្នាក់នៅក្បែរនោះម្នាក់ សុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា សូម្បីតែថ្ងៃច័ន្ទ ដែលជាថ្ងៃមានភ្ញៀវតិចបំផុត នៅផ្សារសូរិយា ក៏រោងភាពយន្ត4D កំរអត់មនុស្ស ណាស់។ នៅតែមានអ្នករង់ចាំចូលទៅទស្សនាក្នុងភាពយន្ត4D នេះជានិច្ច»។
មនុស្សម្នាក់ចំណាយ៣ដុល្លារអាមេរិក ក្នុងមួយរឿង ដែលមានរយៈពេល៧នាទី ឬ៨នាទី អាស្រ័យទៅតាមសាច់រឿង។ ខ្សែភាពយន្តនេះ គេនាំយកមកពីប្រទេសកូរ៉េ ប៉ុន្តែ4D នៅកម្ពុជាមិនស្តែងដូច4D របស់កូរ៉េនោះទេ។
ជនជាតិកូរ៉េម្នាក់ឈ្មោះ គីម ហ៊ីស៊ុន បាននិយាយថា នាងចូលចិត្ត ភាពយន្ត4Dនេះណាស់ ។ «ខ្ញុំគិតថា 4D គឺជាមធ្យោបាយមួយដ៏ល្អ សំរាប់ការអប់រំ នៅប្រទេសកូរ៉េ ជាពិសេសវាអាចទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៌ពីកុមារតូចៗក្នុងការអប់រំពួកគេ ។ »
ហ៊ីស៊ុនបន្តថា «ប៉ុន្តែខ្ញុំមានការងើងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាជនជាតិថៃ និងកម្ពុជា ចូលចិត្តមើលរឿងខ្មោច? ខ្ញុំគិតថា រឿងខ្មោច រឺរឿងរន្ធត់ភ័យខ្លាចអាច ធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់អារម្មណ៌ក្មេងៗបំផុត តែនេះប្រហែលជាពួកគេមានជំនឿខ្លាំងទៅលើអប្បិយជំនឿជាងពួកខ្ញុំហើយមើលទៅ ។»
ប្រែសម្រួលដោយ គង់ សុគន្ធ
អ្នកតម្បាញក្រមាមិនប្រាថ្នាឲ្យកូនដើរតាមគន្លងអាជីពរបស់ខ្លួន
ចំណាយពេលពីរទសវត្សរ៍ជាមួយនឹងកីតម្បាញបូរាណ និងមួយទសវត្សរ៍ជាមួយនឹងកីតម្បាញម៉ាស៊ីន អ្នកស្រី សឹម អាត ចង់ឲ្យកូនៗរបស់គាត់វៀសចាកពីមុខរបរនេះ
ដោយ អ៊ូ មុំ
យើងនឹងឮសូរសម្លេងកីតម្បាញនៅតាមបណ្តាភូមិជាច្រើន ប្រសិនបើយើងធ្វើដំណើរតាមម៉ូតូ កាត់ស្ពានព្រះមុនីវង្ស ប្រហែលជា ១ ម៉ោងកាត់តាម វត្តចំប៉ា ក្នុងភូមិជ្រោយអំពិល ឃុំក្បាលកោះ ស្រុកកៀនស្វាយ ក្នុងខេត្តកណ្តាល។
នៅប្រទេសកម្ពុជា អ្នកតម្បាញជាច្រើន កំពុងតែត្បាញអំបោះដែលមានពណ៌ខុសៗគ្នា នៅក្រោមផ្ទះឈើ បុរាណជាច្រើនក្នុងភូមិជ្រោយអំពិល ខណៈពេលដែលប្រទេសជាច្រើនទៀតនៅលើពិភពលោក មានរោងចក្រតម្បាញរួចទៅហើយ ដើម្បីផលិតក្រមា និងសម្ភារៈផ្សេងៗទៀត។
អ្នកស្រី សឹម អាត អាយុ ៥៧ ឆ្នាំ បានក្លាយជាអ្នកស្នងដំណែងជាអ្នកត្បាញក្រមា តាំងពីគាត់អាយុ ១៧ ឆ្នាំមកម្លេះ។ អ្នកស្រី សឹម អាត ហើយនឹងបងប្អូន ៤ នាក់របស់គាត់រៀនត្បាញក្រមាពីឪពុកម្តាយតាំងពីគាត់នៅក្មេងម្លេះ។
បន្ទាប់ពីត្បាញក្រមាអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំរួចមក អ្នកស្រី សឹម អាត ក៏ដូចជាប្រជាជនដទៃទៀតដែលសុទ្ធតែបានឆ្លងកាត់ជំនាន់ ប៉ុល ពត។ ក្រោយរបបនេះដួលរលំ គាត់បានវិលត្រឡប់មកចាប់អាជីបដើមរបស់ខ្លួនវិញនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៨៤។ អ្នកស្រី បានធ្វើការអភិវឌ្ឍ ដោយភ្ជាប់កីតម្បាញជាមួយនឹងម៉ាស៊ីនតាំងពីឆ្នាំ ១៩៩៩ មកម្ល៉េះ នៅពេលដែលមាន ការតភ្ជាប់អគ្គីសនីនៅក្នុងភូមិរបស់គាត់រហូតមកទល់ពេលនេះ។
អ្នកស្រី សឹម អាត បានប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ថា៖ «កាលពីមុន យើងត្បាញក្រមា ដោយប្រើកីតម្បាញចាស់ៗដែលធាក់នឹងជើង ហើយអាចផលិតក្រមាត្រឹម១០ ទៅ២០ក្រមាប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ យើងអាចត្បាញក្រមាដែលល្អបំផុតពី ៣០ ទៅ៤០ ក្នុងមួយថ្ងៃ ដែលអាចជួយឲ្យយើងចំណេញពេលវេលា និងថាមពល»។
ចាប់ពីម៉ោង ៦ ព្រឹកដល់ម៉ោង ១១ និង ៣០ នាទីថ្ងៃត្រង់ មានម៉ាស៊ីតម្បាញចំនួន ៨ កំពុងដំណើរការក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្ស ៥ នាក់ នៅក្រោមផ្ទះរបស់ អ្នកស្រី សឹម អាត។
ក្នុងរដូវច្រូវកាត់ ពីខែធ្នូ ដល់មេសា ដែលជារយៈពេលលក់ដាច់ជាងគេនោះ សឹម អាត អាចលក់ក្រមាប្រហែល ២៤០ ក្នុងមួយថ្ងៃ។
សឹម អាត បានត្បាញក្រមាមានក្រឡាប្លែកៗ និងទំហំផ្សេងៗគ្នា។ សម្រាប់ក្រមាសាច់ធម្មតាមួយ គាត់អាចលក់បានក្នុងតម្លៃពី ១៣០០ រៀលទៅ ១៨០០ រៀល។ យោងតាមសម្ដីរបស់គាត់ នៅក្នុងភូមិជ្រោយអំពិល គេច្រើនត្បាញក្រមាសាច់ធម្មតាតែប៉ុណ្ណោះ។
ទោះបីជាការប្រើប្រាស់ក្រមាទទួលការពេញនិយមច្រើននៅជនបទស្រែចម្ការក៏ដោយ ក៏អតិថិជនរបស់ អ្នកស្រី សឹម អាតភាគច្រើន គឺជាឈ្មួញរកស៊ីមកពីរាជធានីភ្នំពេញ។
ក្រៅពីអាជីពជាអ្នកត្បាញក្រមា អ្នកស្រី សឹម អាត ក៏ជាកសិករមួយរូបដែរ។ អ្នកតម្បាញមានបទពិសោធជាង ៣០ ឆ្នាំរូបនេះ ជឿថា កាលពីសម័យមុន ទោះបីជាគេប្រើកីតម្បាញបូរាណក៏ដោយ ក៏គេអាចរកចំណូលផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារបានគ្រប់គ្រាន់ដែរ។
អ្នកស្រី សឹម អាត បានឲ្យដឹងថា៖ «នេះជាកិច្ចការនៅផ្ទះ ដែលផ្តល់ភាពងាយស្រួលដល់ខ្ញុំក្នុងការមើលថែកូន។ របរនេះអាចចិញ្ចឹមពួកយើងបាន យើងផ្គត់ផ្គង់ឲ្យកូនទៅសាលា»។
ថ្វីត្បិតតែកូនទាំងបួនរបស់ សឹម អាត សុទ្ទតែរៀនចេះត្បាញក្រមា ប៉ុន្តែគាត់មិនចង់ឲ្យកូនៗរបស់ខ្លួនបន្តអាជីពនេះឡើយ ព្រោះវាមិនមានជាការងារងាយស្រួលនោះទេ។
អ្នកស្រី សឹម អាត បានសម្គាល់ឃើញថា ឧបសគ្គក្នុងរបបត្បាញក្រមាគឺតម្លៃវត្ថុធាតុដើមខ្ពស់ និងពិបាករកអ្នកត្បាញ ប៉ុន្តែផលិតផលសម្រេចលក់បានក្នុងតម្លៃថោកប៉ុណ្ណោះ។
អ្នកស្រី បានឲ្យដឹងថា៖ «សេដ្ឋកិច្ចរបស់យើងកំពុងធ្លាក់ចុះ ហើយតម្លៃក្រមានៅទីផ្សារក៏មិនស្ថិតស្ថេរដែរ»។
គាត់បានពន្យល់ទៀតថា៖ «ប្រសិនបើមានការងារល្អជាងនេះ ខ្ញុំនឹងឈប់ត្បាញទៀតហើយ ព្រោះ ការងារនេះចំណាយកម្លាំងច្រើន តែទទួលចំណូលតិច»។
សព្វថ្ងៃ កូនទាំងបួនរបស់អ្នកស្រី សឹម អាត កំពុងតែរៀនសូត្រ និងធ្វើការ នៅរាជធានីភ្នំពេញ ដូច្នេះពួកគេមិនអាចឆ្លៀតពេលជួយកិច្ចការត្បាញក្រមានៅផ្ទះឡើយ។
អ្នកស្រី សឹម អាត បានពោលថា៖ «អ្នកត្បាញទាំងអស់មកពីតំបន់ជនបទ ដូចជាខេត្តព្រៃវែង ស្វាយរៀង ជាដើម។ ប៉ុន្តែឥឡូវពិបាករកអ្នកត្បាញណាស់ ព្រោះពួកគេសុខចិត្តទៅធ្វើការនៅរោងចក្រកាត់ដេរឯភ្នំពេញវិញប្រសើរជាង»។
ដោយ អ៊ូ មុំ
យើងនឹងឮសូរសម្លេងកីតម្បាញនៅតាមបណ្តាភូមិជាច្រើន ប្រសិនបើយើងធ្វើដំណើរតាមម៉ូតូ កាត់ស្ពានព្រះមុនីវង្ស ប្រហែលជា ១ ម៉ោងកាត់តាម វត្តចំប៉ា ក្នុងភូមិជ្រោយអំពិល ឃុំក្បាលកោះ ស្រុកកៀនស្វាយ ក្នុងខេត្តកណ្តាល។
នៅប្រទេសកម្ពុជា អ្នកតម្បាញជាច្រើន កំពុងតែត្បាញអំបោះដែលមានពណ៌ខុសៗគ្នា នៅក្រោមផ្ទះឈើ បុរាណជាច្រើនក្នុងភូមិជ្រោយអំពិល ខណៈពេលដែលប្រទេសជាច្រើនទៀតនៅលើពិភពលោក មានរោងចក្រតម្បាញរួចទៅហើយ ដើម្បីផលិតក្រមា និងសម្ភារៈផ្សេងៗទៀត។
អ្នកស្រី សឹម អាត អាយុ ៥៧ ឆ្នាំ បានក្លាយជាអ្នកស្នងដំណែងជាអ្នកត្បាញក្រមា តាំងពីគាត់អាយុ ១៧ ឆ្នាំមកម្លេះ។ អ្នកស្រី សឹម អាត ហើយនឹងបងប្អូន ៤ នាក់របស់គាត់រៀនត្បាញក្រមាពីឪពុកម្តាយតាំងពីគាត់នៅក្មេងម្លេះ។
បន្ទាប់ពីត្បាញក្រមាអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំរួចមក អ្នកស្រី សឹម អាត ក៏ដូចជាប្រជាជនដទៃទៀតដែលសុទ្ធតែបានឆ្លងកាត់ជំនាន់ ប៉ុល ពត។ ក្រោយរបបនេះដួលរលំ គាត់បានវិលត្រឡប់មកចាប់អាជីបដើមរបស់ខ្លួនវិញនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៨៤។ អ្នកស្រី បានធ្វើការអភិវឌ្ឍ ដោយភ្ជាប់កីតម្បាញជាមួយនឹងម៉ាស៊ីនតាំងពីឆ្នាំ ១៩៩៩ មកម្ល៉េះ នៅពេលដែលមាន ការតភ្ជាប់អគ្គីសនីនៅក្នុងភូមិរបស់គាត់រហូតមកទល់ពេលនេះ។
អ្នកស្រី សឹម អាត បានប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ថា៖ «កាលពីមុន យើងត្បាញក្រមា ដោយប្រើកីតម្បាញចាស់ៗដែលធាក់នឹងជើង ហើយអាចផលិតក្រមាត្រឹម១០ ទៅ២០ក្រមាប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ យើងអាចត្បាញក្រមាដែលល្អបំផុតពី ៣០ ទៅ៤០ ក្នុងមួយថ្ងៃ ដែលអាចជួយឲ្យយើងចំណេញពេលវេលា និងថាមពល»។
ចាប់ពីម៉ោង ៦ ព្រឹកដល់ម៉ោង ១១ និង ៣០ នាទីថ្ងៃត្រង់ មានម៉ាស៊ីតម្បាញចំនួន ៨ កំពុងដំណើរការក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្ស ៥ នាក់ នៅក្រោមផ្ទះរបស់ អ្នកស្រី សឹម អាត។
ក្នុងរដូវច្រូវកាត់ ពីខែធ្នូ ដល់មេសា ដែលជារយៈពេលលក់ដាច់ជាងគេនោះ សឹម អាត អាចលក់ក្រមាប្រហែល ២៤០ ក្នុងមួយថ្ងៃ។
សឹម អាត បានត្បាញក្រមាមានក្រឡាប្លែកៗ និងទំហំផ្សេងៗគ្នា។ សម្រាប់ក្រមាសាច់ធម្មតាមួយ គាត់អាចលក់បានក្នុងតម្លៃពី ១៣០០ រៀលទៅ ១៨០០ រៀល។ យោងតាមសម្ដីរបស់គាត់ នៅក្នុងភូមិជ្រោយអំពិល គេច្រើនត្បាញក្រមាសាច់ធម្មតាតែប៉ុណ្ណោះ។
ទោះបីជាការប្រើប្រាស់ក្រមាទទួលការពេញនិយមច្រើននៅជនបទស្រែចម្ការក៏ដោយ ក៏អតិថិជនរបស់ អ្នកស្រី សឹម អាតភាគច្រើន គឺជាឈ្មួញរកស៊ីមកពីរាជធានីភ្នំពេញ។
ក្រៅពីអាជីពជាអ្នកត្បាញក្រមា អ្នកស្រី សឹម អាត ក៏ជាកសិករមួយរូបដែរ។ អ្នកតម្បាញមានបទពិសោធជាង ៣០ ឆ្នាំរូបនេះ ជឿថា កាលពីសម័យមុន ទោះបីជាគេប្រើកីតម្បាញបូរាណក៏ដោយ ក៏គេអាចរកចំណូលផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារបានគ្រប់គ្រាន់ដែរ។
អ្នកស្រី សឹម អាត បានឲ្យដឹងថា៖ «នេះជាកិច្ចការនៅផ្ទះ ដែលផ្តល់ភាពងាយស្រួលដល់ខ្ញុំក្នុងការមើលថែកូន។ របរនេះអាចចិញ្ចឹមពួកយើងបាន យើងផ្គត់ផ្គង់ឲ្យកូនទៅសាលា»។
ថ្វីត្បិតតែកូនទាំងបួនរបស់ សឹម អាត សុទ្ទតែរៀនចេះត្បាញក្រមា ប៉ុន្តែគាត់មិនចង់ឲ្យកូនៗរបស់ខ្លួនបន្តអាជីពនេះឡើយ ព្រោះវាមិនមានជាការងារងាយស្រួលនោះទេ។
អ្នកស្រី សឹម អាត បានសម្គាល់ឃើញថា ឧបសគ្គក្នុងរបបត្បាញក្រមាគឺតម្លៃវត្ថុធាតុដើមខ្ពស់ និងពិបាករកអ្នកត្បាញ ប៉ុន្តែផលិតផលសម្រេចលក់បានក្នុងតម្លៃថោកប៉ុណ្ណោះ។
អ្នកស្រី បានឲ្យដឹងថា៖ «សេដ្ឋកិច្ចរបស់យើងកំពុងធ្លាក់ចុះ ហើយតម្លៃក្រមានៅទីផ្សារក៏មិនស្ថិតស្ថេរដែរ»។
គាត់បានពន្យល់ទៀតថា៖ «ប្រសិនបើមានការងារល្អជាងនេះ ខ្ញុំនឹងឈប់ត្បាញទៀតហើយ ព្រោះ ការងារនេះចំណាយកម្លាំងច្រើន តែទទួលចំណូលតិច»។
សព្វថ្ងៃ កូនទាំងបួនរបស់អ្នកស្រី សឹម អាត កំពុងតែរៀនសូត្រ និងធ្វើការ នៅរាជធានីភ្នំពេញ ដូច្នេះពួកគេមិនអាចឆ្លៀតពេលជួយកិច្ចការត្បាញក្រមានៅផ្ទះឡើយ។
អ្នកស្រី សឹម អាត បានពោលថា៖ «អ្នកត្បាញទាំងអស់មកពីតំបន់ជនបទ ដូចជាខេត្តព្រៃវែង ស្វាយរៀង ជាដើម។ ប៉ុន្តែឥឡូវពិបាករកអ្នកត្បាញណាស់ ព្រោះពួកគេសុខចិត្តទៅធ្វើការនៅរោងចក្រកាត់ដេរឯភ្នំពេញវិញប្រសើរជាង»។
វិចិត្រករខំតស៊ូដើម្បីក្តីស្រម៉ៃរបស់ខ្លួនក្លាយជាការពិត
ដោយ អ៊ូ មុំ
នៅក្នុងព្រះវិហារវត្តដ៏ធំមួយដែលមិនទាន់ត្រូវបានកសាងរួចជាស្ថាពរនៅឡើយ កំប៉ុងថ្នាំពណ៌ចំនួន៤ -៥ ដាក់តំរៀបគ្នានៅកៀនជញ្ជាំងលើកៅអីវែងមួយ ដែលណន សារ៉ាន់កំពុងអង្គុយផ្ចិតផ្ចង់គូរវាសជញ្ជាំងជាមួយនឹងជក់ថ្នាំពណ៌របស់គាត់ ដើម្បីចេញជារឿងព្រេងបែបពុទ្ធប្រវត្តិដ៏គួរឲ្យជក់ចិត្តបំផុតនៅលើជញ្ជាំងខាងក្នុងនៃព្រះវិហារវត្តមួយនៃខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។
អ្នកដំណើរដែលចូលទៅទស្សនាព្រះវិហារដែលកំពុងកសាងនោះតុបតែងដោយគំនូរបន្ថែមនោះខ្លះកំពុងទុចដំណើរ ដោយសារភ្លឹកមើលស្នាដៃវិចិត្រករខ្មែរ ជាពិសេសគឺរូបព្រះភ័ក្រ្តដ៏ស្លូតបូត និងទឹកមុខស្រស់ថ្លាមានពន្លឺភ្លឺចិញ្ចែងចិញ្ចាចរបស់ព្រះពុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារមួយនៃខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។
លោក ណន សារ៉ាន់ គឺជាវិចិត្រករតែមួយគត់ប្រចាំភូមិទួលខ្សាច់ ឃុំជ្រៃបាក់ ស្រុក រលា ផ្អៀរ ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ដែលបានសិក្សាផ្នែកគំនូរទេសភាព និងការធ្វើប៉ាណូវគ្គខ្លីប៉ុណ្ណោះ ។ ដោយសារតែឧបនិស្ស័យ និងទេពកោសល្យពីកំណើតដែល តំរូវឲ្យសារ៉ាន់បានក្លាយជាជាងគំនូរពុទ្ធប្រវត្តិ បន្ទាប់ពីគាត់បានទៅរៀននៅសាលាគំនូរឯកជនមច្ឆាទេពនៃខេត្តបាត់ដំបងចំនួន៧ខែមក នៅឆ្នាំ២០០៥។
សារ៉ាត់បាននិយាយថា “ខ្ញុំមិនដែលបានសិក្សាពីគំនូរពុទ្ធប្រវត្តិនេះទេ តែដោយសារតែខ្ញុំធ្លាប់បួសរៀន និងបានយល់ដឹងខ្លះៗពីពុទ្ធប្រវត្តិ ទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំបែកគំនិតទៅគូររូបតាមជញ្ជាំងព្រះវិហារដូច្នេះទៅ។”
សារ៉ាត់បង្ខំចិត្តបញ្ឈប់ការសិក្សារបស់គាត់ត្រឹមថ្នាក់ទី៦ និងបានបួសរៀនបានជិត២ឆ្នាំ ដោយសារតែគ្រួសារគាត់មានជីវភាពខ្វះខាតពេក ។
សារ៉ាត់ដែលមានអាយុ២៧ឆ្នាំបានប្រាប់កាសែតភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ថា “ការគូរគំនូរមិនមានការលំបាកអ្វីទេសំរាប់ខ្ញុំ ដោយសារតែវាជាចំណូលចិត្តរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែអ្វីដែលលំបាកនោះគឺការរកការងារធ្វើ ។”
សារ៉ាត់អាចគូរគំនូរពុទ្ធប្រវត្តិបានតាំងពីវគ្គសុបិន្តនិម្មិតរហូតដល់ វគ្គព្រះពុទ្ធចូលព្រះរាជនិព្វាន។
ដោយសារតែការលំបាកក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ទើបធ្វើឲ្យប្អូនស្រីតែមួយគត់របស់សារ៉ាត់បង្ខំចិត្តបញ្ឈប់រៀនដែរ និងកំពុងធ្វើការងារនៅរោងចក្រមួយកន្លែង ហើយពួកគេកំពុងរស់នៅជាមួយម្តាយជាមេផ្ទះ និងឪពុករបស់ពួកគេជាអ្នករត់ម៉ូតូឌុប ។
ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី សារ៉ាត់មិនចង់បញ្ឈប់ក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់ដែលធ្វើជាវិចិត្រករដ៏ល្បីមួយរូបនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជានោះទេ មិនតែប៉ុណ្ណោះ សារ៉ាត់មានបំណងចង់បើកហាងគូរគំនូរនិង ធ្វើប៉ាណូដែលនឹងចំណាយដើមទុនយ៉ាងតិច ប្រាំពាន់ដូល្លាអាមេរិក។
ចំពោះគំនូរដែលលំបាកសំរាប់សារ៉ាត់នោះ គឺត្រូវវគ្គផ្ចាញ់មារព្រោះដោយសារត្រូវមានតួអង្គច្រើន ហើយពិបាករៀបប្លង់ ជាពិសេសគឺមុខយក្សមិនដែលឃើញមានពិតនៅក្នុងសង្គម ហើយវាត្រូវការ ភាពច្នៃប្រឌិតយ៉ាងខ្លាំងទៅលើគំនូរនេះ។
សារ៉ាត់អាចគូរគំនូរបែបព្រះពុទ្ធសាសនានេះ បានត្រឹម១ម៉ែត ទៅ២ម៉ែតការ៉េ ដែលអាចរកប្រាក់ចំណូលបានពី១០ដូល្លាទៅ ១៣ដូល្លាក្នុងមួយម៉ែតការ៉េ។ ប៉ុន្តែសារ៉ាត់បានបញ្ជាក់ថា គាត់មិនបានទទួលការងារជាប់លាប់ជាប្រចាំនោះទេ។
សារ៉ាត់បានបន្តថា “ដោយសារតែខ្ញុំគឺជាវិចិត្រករថ្មី និងឆ្លងកាត់បទពិសោធន៌ព្រមទាំងការសិក្សាបានតិច ទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការលំបាកក្នុងការទាក់ទងការងារជាមួយបណ្តាវត្តផ្សេងៗនៅក្នុងស្រុករបស់ខ្ញុំដើម្បីទទួលការងារ។”
សារ៉ាត់បានប្រាប់ថា “បើតាមជីវភាពនិង ការងាររបស់ខ្ញុំ វាជាការលំបាកណាស់ ក្នុងការបើកហាងនេះ ប៉ុន្តែជំហានដំបូងខ្ញុំសន្សំលុយជាមុនសិន។”
សារ៉ាត់តាំងចិត្តថានឹងសន្សំប្រាក់ឲ្យបានដើម្បីបើកហាង ដោយការទៅធ្វើការនៅប្រទេសកូរ៉េ តាមរយៈការការប្រលងរបស់ក្រសួងការងារ ។ បើទោះជាមានក្តីសង្ឃឹមតិចតួចក៏ពិតមែន តែសារ៉ាត់ នៅតែព្យាយាមដោយការទៅសិក្សាភាសាកូរ៉េជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីដាក់ពាក្យធ្វើទៅធ្វើការនៅប្រទេសកូរ៉េនៅខែមេសាខាងមុខនេះ។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏សារ៉ាត់បានប្រាប់ថា “ខ្ញុំមិនចង់ចាកចេញពីប្រទេសកំណើតរបស់ខ្ញុំទេ បើសិនជាខ្ញុំអាចរកការងារសន្សំប្រាក់បានលឿននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ “
នៅក្នុងព្រះវិហារវត្តដ៏ធំមួយដែលមិនទាន់ត្រូវបានកសាងរួចជាស្ថាពរនៅឡើយ កំប៉ុងថ្នាំពណ៌ចំនួន៤ -៥ ដាក់តំរៀបគ្នានៅកៀនជញ្ជាំងលើកៅអីវែងមួយ ដែលណន សារ៉ាន់កំពុងអង្គុយផ្ចិតផ្ចង់គូរវាសជញ្ជាំងជាមួយនឹងជក់ថ្នាំពណ៌របស់គាត់ ដើម្បីចេញជារឿងព្រេងបែបពុទ្ធប្រវត្តិដ៏គួរឲ្យជក់ចិត្តបំផុតនៅលើជញ្ជាំងខាងក្នុងនៃព្រះវិហារវត្តមួយនៃខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។
អ្នកដំណើរដែលចូលទៅទស្សនាព្រះវិហារដែលកំពុងកសាងនោះតុបតែងដោយគំនូរបន្ថែមនោះខ្លះកំពុងទុចដំណើរ ដោយសារភ្លឹកមើលស្នាដៃវិចិត្រករខ្មែរ ជាពិសេសគឺរូបព្រះភ័ក្រ្តដ៏ស្លូតបូត និងទឹកមុខស្រស់ថ្លាមានពន្លឺភ្លឺចិញ្ចែងចិញ្ចាចរបស់ព្រះពុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារមួយនៃខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។
លោក ណន សារ៉ាន់ គឺជាវិចិត្រករតែមួយគត់ប្រចាំភូមិទួលខ្សាច់ ឃុំជ្រៃបាក់ ស្រុក រលា ផ្អៀរ ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ដែលបានសិក្សាផ្នែកគំនូរទេសភាព និងការធ្វើប៉ាណូវគ្គខ្លីប៉ុណ្ណោះ ។ ដោយសារតែឧបនិស្ស័យ និងទេពកោសល្យពីកំណើតដែល តំរូវឲ្យសារ៉ាន់បានក្លាយជាជាងគំនូរពុទ្ធប្រវត្តិ បន្ទាប់ពីគាត់បានទៅរៀននៅសាលាគំនូរឯកជនមច្ឆាទេពនៃខេត្តបាត់ដំបងចំនួន៧ខែមក នៅឆ្នាំ២០០៥។
សារ៉ាត់បាននិយាយថា “ខ្ញុំមិនដែលបានសិក្សាពីគំនូរពុទ្ធប្រវត្តិនេះទេ តែដោយសារតែខ្ញុំធ្លាប់បួសរៀន និងបានយល់ដឹងខ្លះៗពីពុទ្ធប្រវត្តិ ទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំបែកគំនិតទៅគូររូបតាមជញ្ជាំងព្រះវិហារដូច្នេះទៅ។”
សារ៉ាត់បង្ខំចិត្តបញ្ឈប់ការសិក្សារបស់គាត់ត្រឹមថ្នាក់ទី៦ និងបានបួសរៀនបានជិត២ឆ្នាំ ដោយសារតែគ្រួសារគាត់មានជីវភាពខ្វះខាតពេក ។
សារ៉ាត់ដែលមានអាយុ២៧ឆ្នាំបានប្រាប់កាសែតភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ថា “ការគូរគំនូរមិនមានការលំបាកអ្វីទេសំរាប់ខ្ញុំ ដោយសារតែវាជាចំណូលចិត្តរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែអ្វីដែលលំបាកនោះគឺការរកការងារធ្វើ ។”
សារ៉ាត់អាចគូរគំនូរពុទ្ធប្រវត្តិបានតាំងពីវគ្គសុបិន្តនិម្មិតរហូតដល់ វគ្គព្រះពុទ្ធចូលព្រះរាជនិព្វាន។
ដោយសារតែការលំបាកក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ទើបធ្វើឲ្យប្អូនស្រីតែមួយគត់របស់សារ៉ាត់បង្ខំចិត្តបញ្ឈប់រៀនដែរ និងកំពុងធ្វើការងារនៅរោងចក្រមួយកន្លែង ហើយពួកគេកំពុងរស់នៅជាមួយម្តាយជាមេផ្ទះ និងឪពុករបស់ពួកគេជាអ្នករត់ម៉ូតូឌុប ។
ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី សារ៉ាត់មិនចង់បញ្ឈប់ក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់ដែលធ្វើជាវិចិត្រករដ៏ល្បីមួយរូបនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជានោះទេ មិនតែប៉ុណ្ណោះ សារ៉ាត់មានបំណងចង់បើកហាងគូរគំនូរនិង ធ្វើប៉ាណូដែលនឹងចំណាយដើមទុនយ៉ាងតិច ប្រាំពាន់ដូល្លាអាមេរិក។
ចំពោះគំនូរដែលលំបាកសំរាប់សារ៉ាត់នោះ គឺត្រូវវគ្គផ្ចាញ់មារព្រោះដោយសារត្រូវមានតួអង្គច្រើន ហើយពិបាករៀបប្លង់ ជាពិសេសគឺមុខយក្សមិនដែលឃើញមានពិតនៅក្នុងសង្គម ហើយវាត្រូវការ ភាពច្នៃប្រឌិតយ៉ាងខ្លាំងទៅលើគំនូរនេះ។
សារ៉ាត់អាចគូរគំនូរបែបព្រះពុទ្ធសាសនានេះ បានត្រឹម១ម៉ែត ទៅ២ម៉ែតការ៉េ ដែលអាចរកប្រាក់ចំណូលបានពី១០ដូល្លាទៅ ១៣ដូល្លាក្នុងមួយម៉ែតការ៉េ។ ប៉ុន្តែសារ៉ាត់បានបញ្ជាក់ថា គាត់មិនបានទទួលការងារជាប់លាប់ជាប្រចាំនោះទេ។
សារ៉ាត់បានបន្តថា “ដោយសារតែខ្ញុំគឺជាវិចិត្រករថ្មី និងឆ្លងកាត់បទពិសោធន៌ព្រមទាំងការសិក្សាបានតិច ទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការលំបាកក្នុងការទាក់ទងការងារជាមួយបណ្តាវត្តផ្សេងៗនៅក្នុងស្រុករបស់ខ្ញុំដើម្បីទទួលការងារ។”
សារ៉ាត់បានប្រាប់ថា “បើតាមជីវភាពនិង ការងាររបស់ខ្ញុំ វាជាការលំបាកណាស់ ក្នុងការបើកហាងនេះ ប៉ុន្តែជំហានដំបូងខ្ញុំសន្សំលុយជាមុនសិន។”
សារ៉ាត់តាំងចិត្តថានឹងសន្សំប្រាក់ឲ្យបានដើម្បីបើកហាង ដោយការទៅធ្វើការនៅប្រទេសកូរ៉េ តាមរយៈការការប្រលងរបស់ក្រសួងការងារ ។ បើទោះជាមានក្តីសង្ឃឹមតិចតួចក៏ពិតមែន តែសារ៉ាត់ នៅតែព្យាយាមដោយការទៅសិក្សាភាសាកូរ៉េជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីដាក់ពាក្យធ្វើទៅធ្វើការនៅប្រទេសកូរ៉េនៅខែមេសាខាងមុខនេះ។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏សារ៉ាត់បានប្រាប់ថា “ខ្ញុំមិនចង់ចាកចេញពីប្រទេសកំណើតរបស់ខ្ញុំទេ បើសិនជាខ្ញុំអាចរកការងារសន្សំប្រាក់បានលឿននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ “
ផលិតករវ័យក្មេង និយាយថា វិស័យខ្សែភាពយន្តខ្មែរនៅតែរស់រានជានិច្ច
ខ្សែភាពយន្តថ្មីមួយបង្ហាញស្ថានភាពនៃអ្នកផ្ទុកមេរោគអេដស៍
ដោយ អ៊ូ មុំ
បច្ចុប្បន្នវិស័យខ្សែភាពយន្តខ្មែរ ស្ទើរតែត្រូវបានបាត់មុខពីសង្គមកម្ពុជាទៅហើយ បន្ទាប់ពីរោងភាពយន្តជាច្រើននោះត្រូវបានបិទទ្វារ។ តែទោះបីជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ក៏នៅមានផលិតករមួយចំនួន ដែលស្រលាញ់វិស័យភាពយន្ត និងមានទេពកោសល្យក្នុងការផលិតខ្សែភាពយន្ត នៅតែតស៊ូផលិតខ្សែភាពយន្តមួយចំនួនមានលទ្ធភាព ដើម្បីលើកស្ទួយឧស្សាហកម្មខ្សែភាពយន្តខ្មែរឲ្យរស់ឡើងវិញ។
បន្ទាប់ពីក្រុម «កុនខ្មែរ កូនខ្មែរ» បានផលិតឈុតឆាកខ្លីៗជាច្រើននៃរឿងពេជ្រកូនភ្លោះរួចមក អ្នកនិពន្ធ វ័យក្មេងជនជាតិខ្មែរម្នាក់ បានអភិវឌ្ឍន៍គំនិតរបស់គាត់ពីការសរសេររឿងប្រលោមលោក ទៅរកការផលិតខ្សែភាពយន្តមួយ ដែលមានរយៈពេល១ម៉ោង និង៤៥នាទី ដើម្បីលើកស្ទួយឧស្សាហកម្មខ្សែភាពយន្ត និង សិល្បៈខ្មែរ ឲ្យរស់រានមានជីវិតឡើងវិញ។
លោក កៅ សីហា ផលិតករ របស់ផលិតកម្មខ្សែភាពយន្តថ្មីមួយ បាននិយាយនៅក្នុងពិធីក្រុងពាលីនៃបើកការគ្រោងថតខ្សែភាពយន្តមួយថា៖ «ខ្ញុំមិនរំពឹងថានឹងទទួលបានផលផលចំណេញពីការផលិតខ្សែភាពយន្តនេះទេ ប៉ុន្តែបើវាធ្វើឲ្យខ្ញុំ ចំណេញ ខ្ញុំនឹងផលិតខ្សែភាពយន្តបន្ទាប់មួយទៀត»។
លោក សីហាបានឲ្យដឹងទៀតថា ខ្សែភាពយន្តនេះនឹងបង្ហាញពីបញ្ហាផ្សេងៗនៅក្នុងសង្គម ដែលជា ចំណុចអប់រំជាច្រើនសម្រាប់ប្រជាជនទូទៅ។ រឿងនេះផ្តោតសំខាន់ទៅលើស្ថានភាពរបស់អ្នកផ្ទុកមេរោគអេដស៍ បុរសស្រលាញ់បុរសដូចគ្នា និង ការរើសអើងទៅលើអ្នកកើតអេដស៍។
ផលិតករដដែលនេះ បានបន្ថែមទៀតថា៖ «ខ្សែភាពយន្តនេះ និយាយអំពីគ្រួសារមួយដែលម្តាយម្នាក់បានរត់ចោលពីស្វាមី និងកូនៗរបស់នាង ដោយសារតែភាពក្រីក្រ និងស្វាមីរបស់នាង ឆ្លងមេរោគ អេដស៍។ ជាងនេះទៅទៀត ខ្សែភាពយន្តនេះ ក៍ផ្តោតទៅលើ បុរសដែលស្រលាញ់បុរសដូចគ្នា ដែលភាគច្រើនកំពុងប្រឈមមុខនឹងជំងឺអេដស៍»។
លោក សីហា បានឲ្យដឹងទៀតថា ខ្សែភាពយន្តនេះ ត្រូវបានផលិតឡើង ដើម្បីអប់រំស្រ្តីខ្មែរមួយក្រុមតូច ដែលយកចិត្តទុកដាក់ជ្រុលពេកអំពីភាពស៊ីវិល័យ ប៉ុន្តែបែជាមិនយកចិត្តទុកដាក់អំពីគ្រួសាររបស់ខ្លួន។ លោក សីហា បានពន្យល់ថា៖ «កូនៗអាចងាយនឹង ដើរផ្លូវខុស ប្រសិនបើពួកគេខ្វះការយកចិត្តទុក ដាក់ពីឪពុកម្តាយ ជាពិសេសគឺម្តាយតែម្តង។ ខ្ញុំចង់ពន្យល់ថា សុភមង្គលក្នុងគ្រួសារមួយ មិនមែនស្ថិត នៅលើលុយតែមួយមុខទេ។ រឿងសំខាន់ គឺតស៊ូទាំងអស់គ្នាដើម្បីអនាគតកូន»។
លោកបានបន្ថែមទៀតថា៖ «ចំនុចមួយទៀតនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនេះ គឺសេចក្កីស្នេហា រវាងបុរស ស្រាលាញ់បុរសដូចគ្នាដែលនឹងមិនផ្តល់លទ្ធផលល្អទេនៅទីបញ្ចប់»។ ផលិតករអាយុ២៨ឆ្នាំរូបនេះ គ្រោងនឹងដាក់ឈ្មោះផលិតកម្មរបស់លោកថា «រតនៈមហាសាល» ហើយខ្សែភាពយន្តដំបូងរបស់គាត់ មានចំណងជើងថា«ស្នេហាមួយនៅវិទ្យាល័យ»។ ខ្សែភាពយន្តនេះនឹងប្រើរយៈពេលថត ១ខែ និង ថវិការ ៣០,០០០ ដុល្លារសហរដ្ឋអាមេរិក។
កញ្ញា គៀត សុវណ្ណា ឡាង ដែលត្រូវបានគេជ្រើសរើសជាតួឯកស្រីនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនេះ បាននិយាយថា នាង ពេញចិត្តក្នុងការសម្តែងជាតួនាង «ធីតា» ដែលជាឈ្មោះតួឯកស្រីក្នុងរឿងនេះ។ កញ្ញា បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំគិតថា តួនាង«ធីតា» នេះ អាចមានរូបសម្បត្តិនិង ចរិតស្រដៀងនឹងខ្ញុំ ពោលជាក្មេងស្រីសុភាពរាបសារម្នាក់ ទើបអ្នកដឹកនាំរឿងសំរេចឲ្យខ្ញុំដើរតួនេះ »។
កញ្ញា គៀត សុវណ្ណាឡាង គឺជាបេក្ខនារីជាប់លេខម្នាក់ ក្នុងចំណោមស្រីស្អាតទាំង១០ (Freshy girls) ប្រចាំឆ្នាំ២០០៨។ លោក សីហា បាននិយាយថា សុវណ្ណា ឡាង ត្រូវបានជ្រើសរើសជាតួឯក បន្ទាប់ពី លោកបានឃើញនាងមាន សមត្ថភាពខ្ពស់ ក្នុងការសម្តែងឲ្យផលិតកម្មមួយចំនួន ដូចជា ហង្សមាស ប៊ិកមែន និងបណ្តាញស្ថានីយ៍ទូរទស្សន៍ ស៊ីធីអិន ជាដើម។
សីហា បានឲ្យដឹងទៀតថា៖ «ទស្សនិកជនជាច្រើន នឹងមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយនឹងតួឯកប្រុស គឺ លោក ជា វណ្ណារិទ្ធ ដែលធ្លាប់តែដើរតួជាបុរស ស្លូតចិត្តល្អ ប៉ុន្តែក្នុងខ្សែភាពយន្តនេះ គាត់សម្តែងជាតួ «បងធំ» ដែលសមទៅនឹងជំនាញរបស់គាត់ជាគ្រូបង្ហាត់តៃខ្វាន់ដូរមួយរូប»។
គម្រោងនៃការផលិតខ្សែភាពយន្ត នឹងឆ្លុះបញ្ចាំងពីឧស្សាហកម្មខ្សែភាពយន្តកម្ពុជា ដែលនៅមិនទាន់ បាត់បង់នៅឡើយ។ សីហា បាននិយាយទៀតថា៖ «ខ្ញុំនឹងព្យាយាមឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ ដើម្បី ធ្វើឲ្យខ្សែភាពយន្តនេះ មានគុណភាពល្អ»។ គាត់បាននិយាយទៀតថានេះជាលើកទី១ហើយដែលបាន ប្រឡូកខ្លួនក្នុងការផលិតខ្សែភាពយន្ត។
កាលពីមុន លោក សីហា ធ្លាប់ជួយក្នុងការផលិត ស្ប៉ត ខ្លីៗឲ្យក្រសួងអប់រំយុវជន និង កីឡា។
លោកធ្លាប់ទទួលបានជ័យលាភីលេខ១ក្នុងការប្រកួតរឿងប្រលោមលោកប្រចាំតំបន់ទន្លេមេគង្គលើកទី១ កាលពីខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ២០០៩។ សីហា បាននិយាយថា ក្រៅពីនេះ លោកក៏ធ្លាប់ជាសិស្សជំនាន់ទី១ នៃសមាគម អ្នកនិពន្ធខ្មែរ ក្នុងវគ្គបណ្តុះបណ្តាលអ្នកនិពន្ធ នឹងដឹកនាំរឿងផងដែរ ។
ប្រែសំរួល គង់ សុគន្ធ
ដោយ អ៊ូ មុំ
បច្ចុប្បន្នវិស័យខ្សែភាពយន្តខ្មែរ ស្ទើរតែត្រូវបានបាត់មុខពីសង្គមកម្ពុជាទៅហើយ បន្ទាប់ពីរោងភាពយន្តជាច្រើននោះត្រូវបានបិទទ្វារ។ តែទោះបីជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ក៏នៅមានផលិតករមួយចំនួន ដែលស្រលាញ់វិស័យភាពយន្ត និងមានទេពកោសល្យក្នុងការផលិតខ្សែភាពយន្ត នៅតែតស៊ូផលិតខ្សែភាពយន្តមួយចំនួនមានលទ្ធភាព ដើម្បីលើកស្ទួយឧស្សាហកម្មខ្សែភាពយន្តខ្មែរឲ្យរស់ឡើងវិញ។
បន្ទាប់ពីក្រុម «កុនខ្មែរ កូនខ្មែរ» បានផលិតឈុតឆាកខ្លីៗជាច្រើននៃរឿងពេជ្រកូនភ្លោះរួចមក អ្នកនិពន្ធ វ័យក្មេងជនជាតិខ្មែរម្នាក់ បានអភិវឌ្ឍន៍គំនិតរបស់គាត់ពីការសរសេររឿងប្រលោមលោក ទៅរកការផលិតខ្សែភាពយន្តមួយ ដែលមានរយៈពេល១ម៉ោង និង៤៥នាទី ដើម្បីលើកស្ទួយឧស្សាហកម្មខ្សែភាពយន្ត និង សិល្បៈខ្មែរ ឲ្យរស់រានមានជីវិតឡើងវិញ។
លោក កៅ សីហា ផលិតករ របស់ផលិតកម្មខ្សែភាពយន្តថ្មីមួយ បាននិយាយនៅក្នុងពិធីក្រុងពាលីនៃបើកការគ្រោងថតខ្សែភាពយន្តមួយថា៖ «ខ្ញុំមិនរំពឹងថានឹងទទួលបានផលផលចំណេញពីការផលិតខ្សែភាពយន្តនេះទេ ប៉ុន្តែបើវាធ្វើឲ្យខ្ញុំ ចំណេញ ខ្ញុំនឹងផលិតខ្សែភាពយន្តបន្ទាប់មួយទៀត»។
លោក សីហាបានឲ្យដឹងទៀតថា ខ្សែភាពយន្តនេះនឹងបង្ហាញពីបញ្ហាផ្សេងៗនៅក្នុងសង្គម ដែលជា ចំណុចអប់រំជាច្រើនសម្រាប់ប្រជាជនទូទៅ។ រឿងនេះផ្តោតសំខាន់ទៅលើស្ថានភាពរបស់អ្នកផ្ទុកមេរោគអេដស៍ បុរសស្រលាញ់បុរសដូចគ្នា និង ការរើសអើងទៅលើអ្នកកើតអេដស៍។
ផលិតករដដែលនេះ បានបន្ថែមទៀតថា៖ «ខ្សែភាពយន្តនេះ និយាយអំពីគ្រួសារមួយដែលម្តាយម្នាក់បានរត់ចោលពីស្វាមី និងកូនៗរបស់នាង ដោយសារតែភាពក្រីក្រ និងស្វាមីរបស់នាង ឆ្លងមេរោគ អេដស៍។ ជាងនេះទៅទៀត ខ្សែភាពយន្តនេះ ក៍ផ្តោតទៅលើ បុរសដែលស្រលាញ់បុរសដូចគ្នា ដែលភាគច្រើនកំពុងប្រឈមមុខនឹងជំងឺអេដស៍»។
លោក សីហា បានឲ្យដឹងទៀតថា ខ្សែភាពយន្តនេះ ត្រូវបានផលិតឡើង ដើម្បីអប់រំស្រ្តីខ្មែរមួយក្រុមតូច ដែលយកចិត្តទុកដាក់ជ្រុលពេកអំពីភាពស៊ីវិល័យ ប៉ុន្តែបែជាមិនយកចិត្តទុកដាក់អំពីគ្រួសាររបស់ខ្លួន។ លោក សីហា បានពន្យល់ថា៖ «កូនៗអាចងាយនឹង ដើរផ្លូវខុស ប្រសិនបើពួកគេខ្វះការយកចិត្តទុក ដាក់ពីឪពុកម្តាយ ជាពិសេសគឺម្តាយតែម្តង។ ខ្ញុំចង់ពន្យល់ថា សុភមង្គលក្នុងគ្រួសារមួយ មិនមែនស្ថិត នៅលើលុយតែមួយមុខទេ។ រឿងសំខាន់ គឺតស៊ូទាំងអស់គ្នាដើម្បីអនាគតកូន»។
លោកបានបន្ថែមទៀតថា៖ «ចំនុចមួយទៀតនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនេះ គឺសេចក្កីស្នេហា រវាងបុរស ស្រាលាញ់បុរសដូចគ្នាដែលនឹងមិនផ្តល់លទ្ធផលល្អទេនៅទីបញ្ចប់»។ ផលិតករអាយុ២៨ឆ្នាំរូបនេះ គ្រោងនឹងដាក់ឈ្មោះផលិតកម្មរបស់លោកថា «រតនៈមហាសាល» ហើយខ្សែភាពយន្តដំបូងរបស់គាត់ មានចំណងជើងថា«ស្នេហាមួយនៅវិទ្យាល័យ»។ ខ្សែភាពយន្តនេះនឹងប្រើរយៈពេលថត ១ខែ និង ថវិការ ៣០,០០០ ដុល្លារសហរដ្ឋអាមេរិក។
កញ្ញា គៀត សុវណ្ណា ឡាង ដែលត្រូវបានគេជ្រើសរើសជាតួឯកស្រីនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនេះ បាននិយាយថា នាង ពេញចិត្តក្នុងការសម្តែងជាតួនាង «ធីតា» ដែលជាឈ្មោះតួឯកស្រីក្នុងរឿងនេះ។ កញ្ញា បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំគិតថា តួនាង«ធីតា» នេះ អាចមានរូបសម្បត្តិនិង ចរិតស្រដៀងនឹងខ្ញុំ ពោលជាក្មេងស្រីសុភាពរាបសារម្នាក់ ទើបអ្នកដឹកនាំរឿងសំរេចឲ្យខ្ញុំដើរតួនេះ »។
កញ្ញា គៀត សុវណ្ណាឡាង គឺជាបេក្ខនារីជាប់លេខម្នាក់ ក្នុងចំណោមស្រីស្អាតទាំង១០ (Freshy girls) ប្រចាំឆ្នាំ២០០៨។ លោក សីហា បាននិយាយថា សុវណ្ណា ឡាង ត្រូវបានជ្រើសរើសជាតួឯក បន្ទាប់ពី លោកបានឃើញនាងមាន សមត្ថភាពខ្ពស់ ក្នុងការសម្តែងឲ្យផលិតកម្មមួយចំនួន ដូចជា ហង្សមាស ប៊ិកមែន និងបណ្តាញស្ថានីយ៍ទូរទស្សន៍ ស៊ីធីអិន ជាដើម។
សីហា បានឲ្យដឹងទៀតថា៖ «ទស្សនិកជនជាច្រើន នឹងមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយនឹងតួឯកប្រុស គឺ លោក ជា វណ្ណារិទ្ធ ដែលធ្លាប់តែដើរតួជាបុរស ស្លូតចិត្តល្អ ប៉ុន្តែក្នុងខ្សែភាពយន្តនេះ គាត់សម្តែងជាតួ «បងធំ» ដែលសមទៅនឹងជំនាញរបស់គាត់ជាគ្រូបង្ហាត់តៃខ្វាន់ដូរមួយរូប»។
គម្រោងនៃការផលិតខ្សែភាពយន្ត នឹងឆ្លុះបញ្ចាំងពីឧស្សាហកម្មខ្សែភាពយន្តកម្ពុជា ដែលនៅមិនទាន់ បាត់បង់នៅឡើយ។ សីហា បាននិយាយទៀតថា៖ «ខ្ញុំនឹងព្យាយាមឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ ដើម្បី ធ្វើឲ្យខ្សែភាពយន្តនេះ មានគុណភាពល្អ»។ គាត់បាននិយាយទៀតថានេះជាលើកទី១ហើយដែលបាន ប្រឡូកខ្លួនក្នុងការផលិតខ្សែភាពយន្ត។
កាលពីមុន លោក សីហា ធ្លាប់ជួយក្នុងការផលិត ស្ប៉ត ខ្លីៗឲ្យក្រសួងអប់រំយុវជន និង កីឡា។
លោកធ្លាប់ទទួលបានជ័យលាភីលេខ១ក្នុងការប្រកួតរឿងប្រលោមលោកប្រចាំតំបន់ទន្លេមេគង្គលើកទី១ កាលពីខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ២០០៩។ សីហា បាននិយាយថា ក្រៅពីនេះ លោកក៏ធ្លាប់ជាសិស្សជំនាន់ទី១ នៃសមាគម អ្នកនិពន្ធខ្មែរ ក្នុងវគ្គបណ្តុះបណ្តាលអ្នកនិពន្ធ នឹងដឹកនាំរឿងផងដែរ ។
ប្រែសំរួល គង់ សុគន្ធ
រកឃើញអ្នកទទួលជ័យលាភីក្នុងការប្រកួតជ្រើសរើសអ្នកបង្ហាញម៉ូដ ស្បាយ ប្រចាំឆ្នាំ២០០៩ ហើយ!
ដោយ អ៊ូ មុំ
ខណៈពេលដែលចង្វាក់តន្រ្តីញាប់ៗឮៗ បានបន្លឺសម្លេងលើឆាកនៅជាន់ទី២របស់សណ្ឋារគារ ណាហ្គា វើល បេក្ខនារី និងបេក្ខជន នីមួយៗ បានបង្ហាញខ្លួននៅលើឆាកជាមួយនឹងស្ទីលដើរម៉ូដ និងសម្លៀកបំពាក់ស្ទីល
ថ្មីៗតែមួយគ្មានពីរបស់ពួកគេ។ រូបសម្ជស្សដ៏ស្រស់សោភា បូកផ្សំ នឹងភាពក្លាហានរបស់ពួកគេ បានអង្រួនចិត្តទស្សនិកជនរាប់រយនាក់នៅពីមុខពួកគេ ឲ្យអត់ទ្រាំទះដៃស្វាគមន៍ពួកគេមិនបាន រហូតមានអ្នកខ្លះស្រែកហ៊ោរកញ្ជ្រាវយ៉ាងសប្បាយរីករាយទទួលអ្នកដើរម៉ូដដែលពួកគេពេញចិត្ត។
រយៈពេលជាង៣ម៉ោងបានកន្លងផុតទៅ ការជ្រើសរើសអ្នកបង្ហាញម៉ូដ ស្បាយ ឆ្នាំ២០០៩ បានឈានដល់ទីបញ្ចប់ បន្ទាប់ពីបេក្ខនារី និងបេក្ខជន២០នាក់បានប្រកួតគ្នាកាលពីល្ងាចថ្ងៃសុក្រ។បេក្ខនារី និងបេក្ខជនទាំងអស់ត្រូវបានជ្រើសរើសដោយផ្អែកលើស្ទីលដើរម៉ូដរបស់ពួកគេដែលបានផ្សាយបន្តផ្ទាល់នៅទូរទស្សន៍ប៉ុស្តិ៍ លេខ៣នៅថ្ងៃនោះដែរ។
បន្ទាប់ពីឈ្នះនៅក្នុងការប្រកួតនេះ បេក្ខនារី និងបេក្ខជន៦រូប នឹងចុះកុងត្រាជាឲ្យ ក្រុមហ៊ុនអាយ ផ្លែនណិត
( i Planet Company) ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយនៅផលិតផលមួយចំនួនរបស់ក្រុមហ៊ុនដែលបានឧបត្តម្ភក្នុងការរៀបចំការប្រកួតនេះ។
លោក Bunkert Ang An Nuay Siri អ្នកចាត់ការទូទៅរបស់ក្រុមហ៊ុន អាយ ផ្លែនណិត បាននិយាយថា៖ «លក្ខ័ខ័ណ្ឌរបស់អ្នកដែលឈ្នះក្នុងការដើរម៉ូដនេះ គឺការសម្តែងរបស់ពួកគេ ដោយត្រូវមើលតាមរយៈការបង្ហាញម៉ូដ និងរូបថតបង្ហាញម៉ូដរបស់ពួកគេ។ ពួកគេត្រូវយល់ដឹងពីរបៀបបង្ហាញខ្លួនឲ្យមានការចាប់អារម្មណ៌ ទាំងមកលើខ្លួនគេជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយ ទាំងផលិតផលដែលនៅជិតខ្លួន រឺផលិតផលដែលពួកគេត្រូវបង្ហាញ ជាក់ស្តែងដូចជា សំលៀកបំពាក់ដែលពួកគេបានបង្ហាញលើឆាកជាដើម។
ចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ផ្នែកនារីបានទៅលើ បេក្ខនារី ពាក់ផ្លាក អេហ្វ ណាញ (F9) យ៉ាន់ គុំផា អាយុ២៣ឆ្នាំ កំពស់ ១,៧៧សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៥២ គីឡូក្រាម។ចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ផ្នែកបុរស បានទៅលើបេក្ខជនពាក់ផ្លាក អឹម ណាញ (M9) ឈុន ហាំង ជួរ អាយុ១៦ឆ្នាំ កំពស់ ១,៨៥ សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៧៤គីឡូក្រាម។
ចំណាត់ថ្នាក់លេខ២ផ្នែកនារី បានទីលើបេក្ខនារីពាក់ផ្លាក អេហ្វ ដប់មួយ (F11) ដួង ភក្រ្តា កំពស់ ១,៧១ សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៥០ គីឡូក្រាម។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ២ ផ្នែកបុរស បានទៅលើបេក្ខជន
ដែលពាក់ផ្លាក អឹម ដប់មួយ (F11) ហូ ប៉ូ សេង កំពស់ ១,៨០ សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៧០ គីឡូក្រាម។
ចំណាត់ថ្នាក់លេខ៣ផ្នែកនារី បានទៅលើបេក្ខនារីដែលពាក់ផ្លាក អេហ្វ ធូ (F២) លី សុផា លីនដា កំពស់ ១,៧១ សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៤៣ គីឡូក្រាម។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ៣ផ្នែកបុរសបានទៅលើបេក្ខជនដែលពាក់ផ្លាក អឹម ហ្វាយ (M5) ចាន់ រតនៈ សំបូរ កំពស់ ១,៨១ សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៦៤ គីឡូក្រាម។
ដើម្បីមានសិទ្ធចូលរួមការប្រកួតដើរម៉ូដនេះ បេក្ខជន និងបេក្ខនារី ត្រូវមានអាយុចន្លោះពី១៦ទៅ២៥ឆ្នាំ ហើយបុរសត្រូវមាមកំពស់ចាប់ពី១,៧៥ សង់ទីម៉ែត្រឡើងទៅ ហើយបេក្ខនារីត្រូវមានកំពស់ចាប់ពី១,៦៥ សង់ទីម៉ែត្រឡើងទៅ។ ការប្រកួតនេះមិនអនុញ្ញត្តិឲ្យ តារាភាពយន្ត តារាសម្តែងខារ៉ាអូខេ ឬអ្នកចំរៀងចូលរួមនោះទេ ព្រោះពួកគេទាំងនោះមានប្រជាប្រិយភាពខ្លាំង នឹងងាយស្រួលឈ្នះ ក្នុងការប្រកួតនេះប្រសិនជាពួកគេត្រូវអនុញ្ញតិ្តឲ្យចូលរួមប្រកួត។
លោក Bunkert បានឲ្យដឹងថា៖ «មុនដំបូង យើងបានទទួលបេក្ខជន និងបេក្ខនារី ជាង២,០០០ នាក់ឲ្យចូល
រួមការប្រកួតនេះ ប៉ុន្តែក្នុងការជ្រើសរើសនៅតង់ទី១ យើងចម្រាញ់យកបេក្ខជន និងបេក្ខនារីតែ៣០០នាក់
ប៉ុណ្ណោះ»។
លោក Bunkert បានបន្ថែមទៀតថា៖ «ការប្រកួតដើរម៉ូដនេះ គឺដើម្បីជ្រើសរើសយកតារាបង្ហាញម៉ូដថ្មីបំផុតសំរាប់កម្ពុជា។ដូចគ្នានេះដែរ ការប្រកួតនេះ ក៏ធ្វើឡើងដើម្បីលើកកំពស់ស្នាដៃអ្នកឆ្នៃម៉ូដសម្លៀកបំពាក់ខ្មែរ ដែលមានតាំងពីការឆ្នៃម៉ូដសម្លៀកបំពាក់ទំនើប រហូតដល់ការច្នៃម៉ូដសម្លៀកបំពាក់តាមបែបប្រពៃណី ដែលធ្វើពីសរសៃសូត្រ ដោយស្នាដៃរបស់ខ្មែរពិតៗ»។
ការប្រកួតដើរម៉ូដ ស្បាយ ប្រចាំឆ្នាំ២០០៩ នេះ ត្រូវបានរៀបចំឡើង ដោយក្រុមហ៊ុន អាយ ផ្លែនណិត សហការណ៍ជាមួយទូរទស្សន៍ ប៉ុស្តិ៍ លេខ៣ នឹងចូលរួមឧបត្តម្ភដោយក្រុមហ៊ុនមួយចំនួនដូចជា ក្រុមហ៊ុនភេសជ្ជៈ ស្បាយ (Spy) ក្រុមហ៊ុន Systema ក្រុមហ៊ុនសាប៊ូដុសខ្លួន Shokubutsu សណ្ឋារគារ Naga World ហាងកែសម្ផស្ស ស៊ីនឌី (Cindy) និង ក្រុមហ៊ុន LG ជាដើម។
សំបុត្រចូលទស្សនាពិសេសមានតម្លៃ១០០ដុល្លារអាមេរិក ហើយសំបុត្រធម្មតាមានតម្លៃ១ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ។សំបុត្រពិសេសសម្រាប់តែភ្ញៀវថ្នាក់លើដែលអាចទទួលទានអាហារពេលល្ងាចពិសេសនៅក្បែរឆាកប្រកួត
ផងដែរ។
ប្រែសម្រួលដោយ គង់ សុគន្ធ
ខណៈពេលដែលចង្វាក់តន្រ្តីញាប់ៗឮៗ បានបន្លឺសម្លេងលើឆាកនៅជាន់ទី២របស់សណ្ឋារគារ ណាហ្គា វើល បេក្ខនារី និងបេក្ខជន នីមួយៗ បានបង្ហាញខ្លួននៅលើឆាកជាមួយនឹងស្ទីលដើរម៉ូដ និងសម្លៀកបំពាក់ស្ទីល
ថ្មីៗតែមួយគ្មានពីរបស់ពួកគេ។ រូបសម្ជស្សដ៏ស្រស់សោភា បូកផ្សំ នឹងភាពក្លាហានរបស់ពួកគេ បានអង្រួនចិត្តទស្សនិកជនរាប់រយនាក់នៅពីមុខពួកគេ ឲ្យអត់ទ្រាំទះដៃស្វាគមន៍ពួកគេមិនបាន រហូតមានអ្នកខ្លះស្រែកហ៊ោរកញ្ជ្រាវយ៉ាងសប្បាយរីករាយទទួលអ្នកដើរម៉ូដដែលពួកគេពេញចិត្ត។
រយៈពេលជាង៣ម៉ោងបានកន្លងផុតទៅ ការជ្រើសរើសអ្នកបង្ហាញម៉ូដ ស្បាយ ឆ្នាំ២០០៩ បានឈានដល់ទីបញ្ចប់ បន្ទាប់ពីបេក្ខនារី និងបេក្ខជន២០នាក់បានប្រកួតគ្នាកាលពីល្ងាចថ្ងៃសុក្រ។បេក្ខនារី និងបេក្ខជនទាំងអស់ត្រូវបានជ្រើសរើសដោយផ្អែកលើស្ទីលដើរម៉ូដរបស់ពួកគេដែលបានផ្សាយបន្តផ្ទាល់នៅទូរទស្សន៍ប៉ុស្តិ៍ លេខ៣នៅថ្ងៃនោះដែរ។
បន្ទាប់ពីឈ្នះនៅក្នុងការប្រកួតនេះ បេក្ខនារី និងបេក្ខជន៦រូប នឹងចុះកុងត្រាជាឲ្យ ក្រុមហ៊ុនអាយ ផ្លែនណិត
( i Planet Company) ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយនៅផលិតផលមួយចំនួនរបស់ក្រុមហ៊ុនដែលបានឧបត្តម្ភក្នុងការរៀបចំការប្រកួតនេះ។
លោក Bunkert Ang An Nuay Siri អ្នកចាត់ការទូទៅរបស់ក្រុមហ៊ុន អាយ ផ្លែនណិត បាននិយាយថា៖ «លក្ខ័ខ័ណ្ឌរបស់អ្នកដែលឈ្នះក្នុងការដើរម៉ូដនេះ គឺការសម្តែងរបស់ពួកគេ ដោយត្រូវមើលតាមរយៈការបង្ហាញម៉ូដ និងរូបថតបង្ហាញម៉ូដរបស់ពួកគេ។ ពួកគេត្រូវយល់ដឹងពីរបៀបបង្ហាញខ្លួនឲ្យមានការចាប់អារម្មណ៌ ទាំងមកលើខ្លួនគេជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយ ទាំងផលិតផលដែលនៅជិតខ្លួន រឺផលិតផលដែលពួកគេត្រូវបង្ហាញ ជាក់ស្តែងដូចជា សំលៀកបំពាក់ដែលពួកគេបានបង្ហាញលើឆាកជាដើម។
ចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ផ្នែកនារីបានទៅលើ បេក្ខនារី ពាក់ផ្លាក អេហ្វ ណាញ (F9) យ៉ាន់ គុំផា អាយុ២៣ឆ្នាំ កំពស់ ១,៧៧សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៥២ គីឡូក្រាម។ចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ផ្នែកបុរស បានទៅលើបេក្ខជនពាក់ផ្លាក អឹម ណាញ (M9) ឈុន ហាំង ជួរ អាយុ១៦ឆ្នាំ កំពស់ ១,៨៥ សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៧៤គីឡូក្រាម។
ចំណាត់ថ្នាក់លេខ២ផ្នែកនារី បានទីលើបេក្ខនារីពាក់ផ្លាក អេហ្វ ដប់មួយ (F11) ដួង ភក្រ្តា កំពស់ ១,៧១ សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៥០ គីឡូក្រាម។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ២ ផ្នែកបុរស បានទៅលើបេក្ខជន
ដែលពាក់ផ្លាក អឹម ដប់មួយ (F11) ហូ ប៉ូ សេង កំពស់ ១,៨០ សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៧០ គីឡូក្រាម។
ចំណាត់ថ្នាក់លេខ៣ផ្នែកនារី បានទៅលើបេក្ខនារីដែលពាក់ផ្លាក អេហ្វ ធូ (F២) លី សុផា លីនដា កំពស់ ១,៧១ សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៤៣ គីឡូក្រាម។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ៣ផ្នែកបុរសបានទៅលើបេក្ខជនដែលពាក់ផ្លាក អឹម ហ្វាយ (M5) ចាន់ រតនៈ សំបូរ កំពស់ ១,៨១ សង់ទីម៉ែត្រ ទង្ងន់៦៤ គីឡូក្រាម។
ដើម្បីមានសិទ្ធចូលរួមការប្រកួតដើរម៉ូដនេះ បេក្ខជន និងបេក្ខនារី ត្រូវមានអាយុចន្លោះពី១៦ទៅ២៥ឆ្នាំ ហើយបុរសត្រូវមាមកំពស់ចាប់ពី១,៧៥ សង់ទីម៉ែត្រឡើងទៅ ហើយបេក្ខនារីត្រូវមានកំពស់ចាប់ពី១,៦៥ សង់ទីម៉ែត្រឡើងទៅ។ ការប្រកួតនេះមិនអនុញ្ញត្តិឲ្យ តារាភាពយន្ត តារាសម្តែងខារ៉ាអូខេ ឬអ្នកចំរៀងចូលរួមនោះទេ ព្រោះពួកគេទាំងនោះមានប្រជាប្រិយភាពខ្លាំង នឹងងាយស្រួលឈ្នះ ក្នុងការប្រកួតនេះប្រសិនជាពួកគេត្រូវអនុញ្ញតិ្តឲ្យចូលរួមប្រកួត។
លោក Bunkert បានឲ្យដឹងថា៖ «មុនដំបូង យើងបានទទួលបេក្ខជន និងបេក្ខនារី ជាង២,០០០ នាក់ឲ្យចូល
រួមការប្រកួតនេះ ប៉ុន្តែក្នុងការជ្រើសរើសនៅតង់ទី១ យើងចម្រាញ់យកបេក្ខជន និងបេក្ខនារីតែ៣០០នាក់
ប៉ុណ្ណោះ»។
លោក Bunkert បានបន្ថែមទៀតថា៖ «ការប្រកួតដើរម៉ូដនេះ គឺដើម្បីជ្រើសរើសយកតារាបង្ហាញម៉ូដថ្មីបំផុតសំរាប់កម្ពុជា។ដូចគ្នានេះដែរ ការប្រកួតនេះ ក៏ធ្វើឡើងដើម្បីលើកកំពស់ស្នាដៃអ្នកឆ្នៃម៉ូដសម្លៀកបំពាក់ខ្មែរ ដែលមានតាំងពីការឆ្នៃម៉ូដសម្លៀកបំពាក់ទំនើប រហូតដល់ការច្នៃម៉ូដសម្លៀកបំពាក់តាមបែបប្រពៃណី ដែលធ្វើពីសរសៃសូត្រ ដោយស្នាដៃរបស់ខ្មែរពិតៗ»។
ការប្រកួតដើរម៉ូដ ស្បាយ ប្រចាំឆ្នាំ២០០៩ នេះ ត្រូវបានរៀបចំឡើង ដោយក្រុមហ៊ុន អាយ ផ្លែនណិត សហការណ៍ជាមួយទូរទស្សន៍ ប៉ុស្តិ៍ លេខ៣ នឹងចូលរួមឧបត្តម្ភដោយក្រុមហ៊ុនមួយចំនួនដូចជា ក្រុមហ៊ុនភេសជ្ជៈ ស្បាយ (Spy) ក្រុមហ៊ុន Systema ក្រុមហ៊ុនសាប៊ូដុសខ្លួន Shokubutsu សណ្ឋារគារ Naga World ហាងកែសម្ផស្ស ស៊ីនឌី (Cindy) និង ក្រុមហ៊ុន LG ជាដើម។
សំបុត្រចូលទស្សនាពិសេសមានតម្លៃ១០០ដុល្លារអាមេរិក ហើយសំបុត្រធម្មតាមានតម្លៃ១ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ។សំបុត្រពិសេសសម្រាប់តែភ្ញៀវថ្នាក់លើដែលអាចទទួលទានអាហារពេលល្ងាចពិសេសនៅក្បែរឆាកប្រកួត
ផងដែរ។
ប្រែសម្រួលដោយ គង់ សុគន្ធ
យុវសិស្សមួយក្រុមចង់ដាសកំណាព្យខ្មែរឲ្យរស់ឡើងវិញ
ដោយ អ៊ូ មុំ
ដោយសារឥទ្ធិពលពីសម័យទំនើប យុវវ័យកម្ពុជាជាច្រើនមិនបានផ្តោតចំណាប់អារម្មណ៍ទៅលើតន្ត្រីបូរាណ ចម្រៀងប្រពៃណី ឬកំណាព្យកាព្យឃ្លោងអ្វីឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ មានយុវវ័យមួយក្រុមដែលមានគ្នា ៣០ នាក់ បានកំពុងតែសិក្សាអំពីកំណាព្យខ្មែរ នៅវិទ្យាល័យបាក់ទូក ជារៀងរាល់ព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ។
តើហេតុអ្វីបានជាពួកគេចង់ក្រេបយកចំណេះដឹងពីកំណាព្យខ្មែរ? តើគោលបំណងនៃការសិក្សាកំណាព្យខ្មែរមានអ្វីខ្លះ?
សម្លេងខ្លុយដ៏ពីរោះលន្លង់លន្លោចបានបន្លឺឡើងស្របគ្នាជាមួយនឹងសំនៀងសូត្រកំណាព្យខ្មែរដ៏មានអត្ថន័យ ដើម្បីអប់រំដល់ក្មេងជំនាន់ក្រោយ នាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យកន្លងទៅនេះ។
លោកគ្រូ យ៉ាន បូរិន្ទ ជាអ្នកបង្ហាត់បង្រៀនកំណាព្យខ្មែរ បានថ្លែងប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្ដិ៍ថា លោកកំពុងបង្រៀនវិធីសូត្រកំណាព្យ តែងកំណាព្យ និងផ្លុំខ្លុយតាមសំណូមពររបស់សិស្សានុសិស្ស។
លោកគ្រូបង្រៀនកំណាព្យរូបនេះបានឲ្យដឹងថា៖ «សិស្សទាំងនេះផ្ទាល់ជាអ្នកបង្កើតកម្មវិធីសិក្សាដោយខ្លួនឯង ដោយពួកគេគ្រាន់តែអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យមកបង្រៀនពួកគេ ដោយបង់នូវកម្រៃតាមលទ្ធភាពរបស់ពួកគេ»។
អតីតគ្រូបង្រៀនវ័យ ៦១ ឆ្នាំ នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ រូបនេះ បានចូលនិវត្តន៍រួចហើយក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែលោកបានព្យាយាមចែករំលែកពេលវេលា ២ ម៉ោង ជារៀងរាល់ព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យដើម្បីបង្ហាត់បង្ហាញថ្នាក់ពិសេសនេះ ដែលចាប់ផ្ដើមដំណើរការចាប់ពីថ្ងៃទី ១១ ខែតុលា ឆ្នាំ ២០០៩ កន្លងទៅ។
នៅក្នុងទស្សនៈវិស័យរបស់គាត់ លោកគ្រូ បូរិន្ទ ក៏ចង់បន្ថែមនូវថ្នាក់បង្រៀនដូរតន្ត្រី នៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សាថ្នាក់វិទ្យាល័យផងដែរ ដូចជានៅតាមបណ្ដាប្រទេសមួយចំនួន ប៉ុន្តែលោកបានឲ្យដឹងថា ប្រទេសកម្ពុជានៅមានកង្វះខាតខាងធនធានមនុស្សដែលមានការយល់ដឹងខាងតន្ត្រីនេះ។
លោកបានបន្ថែមថា៖ «នៅប្រទេសមួយចំនួន សិស្សវិទ្យាល័យយ៉ាងហោចណាស់ក៏ចេះលេងឧបករណ៍តន្ត្រីខ្លះៗដែរ។ សម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជាយើង វាទាមទារពេលវេលាយូរឆ្នាំទៅមុខទៀត ក្នុងការបញ្ចូលម៉ោងសិក្សាតន្ត្រីទៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សា»។
យ៉ាងណាមិញ លោកគ្រូ បូរិន្ទ ក៏មានមោទនភាពដែរដោយសារសិស្សដែលមករៀនកំណាព្យជាមួយគាត់សុទ្ធសឹងតែមានទេពកោសល្យខាងវិស័យនេះ គួបផ្សំនឹងការតាំងចិត្តខ្ពស់ក្នុងការរៀនសូត្រ។
លោកគ្រូបានកោតសរសើរដល់សិស្សទាំងនោះទៀតថា៖ «ពួកគេថែមទាំងឆាប់ចាប់បានជាងនិសិ្សតដែលខ្ញុំធ្លាប់បង្រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈទៀតផង»។
ក្លឹបកំណាព្យនេះ ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយសិស្សវិទ្យាល័យបាក់ទូកមួយក្រុម។
ប្អូនប្រុស សីហា ឧត្តម អាយុ ១៥ ឆ្នាំ គឺជាស្ថាបនិកមួយរូបក្នុងចំណោមសិស្សដទៃទៀត បានឲ្យដឹងថា៖ «យើងបានបង្កើតក្លិបកំណាព្យនេះ ដោយសារយើងចង់លើកតម្កើងវិស័យកំណាព្យខ្មែរដែលមិនសូវមានវត្តមានក្នុងសង្គមខ្មែរ ពីព្រោះបច្ចុប្បន្នមិនមានសាលាបង្រៀនកំណាព្យខ្មែរនៅរាជធានីភ្នំពេញឡើយ»។
ឧត្តម និងមិត្តទាំងបីរបស់គេ ធ្លាប់បានទទួលជ័យលាភីក្នុងការប្រកួតកំណាព្យផ្នែកកំណាព្យប្រចាំរាជធានីលើប្រធានបទប្រឆាំងនឹងគ្រឿងញៀន កាលពីខែមិថុនា កន្លងទៅនេះ។
សីហា ឧត្តម ដែលបានទទួលចំណាត់ថ្នាក់លេខ ១ ពីការប្រកួត បានឲ្យដឹងទៀតថា សមាជិកក្លិបរបស់ខ្លួន កំពុងតែខិតខំព្យាយាម ដើម្បីលើកកម្ពស់វិស័យកំណាព្យខ្មែរដល់សិស្សទាំងក្នុងសាលា និងក្រៅសាលា។
ជួនកាលសមាជិកក្លិបក៏មានឱកាសសម្ដែងជំនាញរបស់ខ្លួនទៅកាន់សាធារណជនផងដែរជាពិសេសគឺនៅក្នុងបរិវេណសាលារៀនពួកគេផ្ទាល់តែម្ដង។
ឧត្តម បានឲ្យដឹងថាៈ «ជួនកាលពេលគោរពទង់ជាតិ យើងសុំការអនុញ្ញាតិពីនាយកសាលាដើម្បីសូត្រកំណាព្យដែលបង្កប់នូវអត្ថន័យអប់រំឲ្យសិស្សទាំងឡាយខិតខំរៀនសូត្រ»។
ចំណែក ប្អូនស្រី ឈីវ រចនា អាយុ ១៥ ឆ្នាំ ដែលជាសមាជិកក្លឹប និងធ្លាប់ទទួលបានជ័យលាភីលេខ ៤ ពីការប្រឡងសូត្រកំណាព្យនោះ មានបំណងប្រាថ្នាចង់ចាប់យកអាជីពជាគ្រូពេទ្យនាពេលអនាគត ប៉ុន្តែយ៉ាងណាមិញនាងនៅតែចង់សិក្សាពីកំណាព្យខ្មែរ។
រចនា បានលើកឡើងថា៖ «ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍នឹងកំណាព្យ សូមកុំខ្វល់អំពីសម្លេងរបស់យើងថាពីរោះឬមិនពីរោះនោះ។ យ៉ាងហោចណាស់ក៏យើងអាចស្វែងយល់ពីកំណាព្យខ្មែរជាច្រើនក្នុងសម័យកាលរុងរឿង ដែលមានតម្លៃជាងតន្ត្រីសម័យទៅទៀត»។
លោកគ្រូ យ៉ាន បូរិន្ទ ជឿជាក់ថា ប្រទេសកម្ពុជាមានកំណាព្យច្រើនជាងគេបំផុតនៅក្នុងពិភពលោក។ លោកបានបញ្ជាក់ថា៖ «សហការីរបស់ខ្ញុំ រួមទាំងខ្ញុំបានរកឃើញថា ខ្មែរយើងមានកំណាព្យចំនួន ៦០ ប្រភេទ ហើយយើងនៅតែជឿថានៅមានបន្តទៀត»។
លោកគ្រូ បូរិន្ទ បានស្នើឲ្យអ្នកដែលបម្រើការងារទាក់ទងនឹងវិស័យវប្បធម៌ ជួយឲ្យយកចិត្តទុកដាក់លើអត្តសញ្ញាតិរបស់ជាតិ ឧទាហរណ៍ដូចជាការផលិតនូវតន្ត្រី និងចម្រៀង ប្រពៃណី ដូចជាយីកេ អាយ៉ៃ និងភ្លេងមហោរីជាដើម។
លោកគ្រូ បានអះអាងថា៖ «ខ្ញុំមិនជឿថាគ្មានអ្នកណាម្នាក់ទិញតន្ត្រីប្រពៃណីនោះទេ ព្រោះមានមនុស្សច្រើនណាស់ធ្លាប់បានសុំឲ្យខ្ញុំផលិតនូវបទកំណាព្យរបស់ខ្ញុំ»។
លោកបានមានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «ប្រសិនបើប្រជាជនកម្ពុជាមិនព្យាយាមថែរក្សាវប្បធម៍របស់ខ្លួនទេនោះ តើអ្នកណានឹងថែរក្សាឲ្យយើង?»។
ដោយសារឥទ្ធិពលពីសម័យទំនើប យុវវ័យកម្ពុជាជាច្រើនមិនបានផ្តោតចំណាប់អារម្មណ៍ទៅលើតន្ត្រីបូរាណ ចម្រៀងប្រពៃណី ឬកំណាព្យកាព្យឃ្លោងអ្វីឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ មានយុវវ័យមួយក្រុមដែលមានគ្នា ៣០ នាក់ បានកំពុងតែសិក្សាអំពីកំណាព្យខ្មែរ នៅវិទ្យាល័យបាក់ទូក ជារៀងរាល់ព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ។
តើហេតុអ្វីបានជាពួកគេចង់ក្រេបយកចំណេះដឹងពីកំណាព្យខ្មែរ? តើគោលបំណងនៃការសិក្សាកំណាព្យខ្មែរមានអ្វីខ្លះ?
សម្លេងខ្លុយដ៏ពីរោះលន្លង់លន្លោចបានបន្លឺឡើងស្របគ្នាជាមួយនឹងសំនៀងសូត្រកំណាព្យខ្មែរដ៏មានអត្ថន័យ ដើម្បីអប់រំដល់ក្មេងជំនាន់ក្រោយ នាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យកន្លងទៅនេះ។
លោកគ្រូ យ៉ាន បូរិន្ទ ជាអ្នកបង្ហាត់បង្រៀនកំណាព្យខ្មែរ បានថ្លែងប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្ដិ៍ថា លោកកំពុងបង្រៀនវិធីសូត្រកំណាព្យ តែងកំណាព្យ និងផ្លុំខ្លុយតាមសំណូមពររបស់សិស្សានុសិស្ស។
លោកគ្រូបង្រៀនកំណាព្យរូបនេះបានឲ្យដឹងថា៖ «សិស្សទាំងនេះផ្ទាល់ជាអ្នកបង្កើតកម្មវិធីសិក្សាដោយខ្លួនឯង ដោយពួកគេគ្រាន់តែអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យមកបង្រៀនពួកគេ ដោយបង់នូវកម្រៃតាមលទ្ធភាពរបស់ពួកគេ»។
អតីតគ្រូបង្រៀនវ័យ ៦១ ឆ្នាំ នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ រូបនេះ បានចូលនិវត្តន៍រួចហើយក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែលោកបានព្យាយាមចែករំលែកពេលវេលា ២ ម៉ោង ជារៀងរាល់ព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យដើម្បីបង្ហាត់បង្ហាញថ្នាក់ពិសេសនេះ ដែលចាប់ផ្ដើមដំណើរការចាប់ពីថ្ងៃទី ១១ ខែតុលា ឆ្នាំ ២០០៩ កន្លងទៅ។
នៅក្នុងទស្សនៈវិស័យរបស់គាត់ លោកគ្រូ បូរិន្ទ ក៏ចង់បន្ថែមនូវថ្នាក់បង្រៀនដូរតន្ត្រី នៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សាថ្នាក់វិទ្យាល័យផងដែរ ដូចជានៅតាមបណ្ដាប្រទេសមួយចំនួន ប៉ុន្តែលោកបានឲ្យដឹងថា ប្រទេសកម្ពុជានៅមានកង្វះខាតខាងធនធានមនុស្សដែលមានការយល់ដឹងខាងតន្ត្រីនេះ។
លោកបានបន្ថែមថា៖ «នៅប្រទេសមួយចំនួន សិស្សវិទ្យាល័យយ៉ាងហោចណាស់ក៏ចេះលេងឧបករណ៍តន្ត្រីខ្លះៗដែរ។ សម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជាយើង វាទាមទារពេលវេលាយូរឆ្នាំទៅមុខទៀត ក្នុងការបញ្ចូលម៉ោងសិក្សាតន្ត្រីទៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សា»។
យ៉ាងណាមិញ លោកគ្រូ បូរិន្ទ ក៏មានមោទនភាពដែរដោយសារសិស្សដែលមករៀនកំណាព្យជាមួយគាត់សុទ្ធសឹងតែមានទេពកោសល្យខាងវិស័យនេះ គួបផ្សំនឹងការតាំងចិត្តខ្ពស់ក្នុងការរៀនសូត្រ។
លោកគ្រូបានកោតសរសើរដល់សិស្សទាំងនោះទៀតថា៖ «ពួកគេថែមទាំងឆាប់ចាប់បានជាងនិសិ្សតដែលខ្ញុំធ្លាប់បង្រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈទៀតផង»។
ក្លឹបកំណាព្យនេះ ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយសិស្សវិទ្យាល័យបាក់ទូកមួយក្រុម។
ប្អូនប្រុស សីហា ឧត្តម អាយុ ១៥ ឆ្នាំ គឺជាស្ថាបនិកមួយរូបក្នុងចំណោមសិស្សដទៃទៀត បានឲ្យដឹងថា៖ «យើងបានបង្កើតក្លិបកំណាព្យនេះ ដោយសារយើងចង់លើកតម្កើងវិស័យកំណាព្យខ្មែរដែលមិនសូវមានវត្តមានក្នុងសង្គមខ្មែរ ពីព្រោះបច្ចុប្បន្នមិនមានសាលាបង្រៀនកំណាព្យខ្មែរនៅរាជធានីភ្នំពេញឡើយ»។
ឧត្តម និងមិត្តទាំងបីរបស់គេ ធ្លាប់បានទទួលជ័យលាភីក្នុងការប្រកួតកំណាព្យផ្នែកកំណាព្យប្រចាំរាជធានីលើប្រធានបទប្រឆាំងនឹងគ្រឿងញៀន កាលពីខែមិថុនា កន្លងទៅនេះ។
សីហា ឧត្តម ដែលបានទទួលចំណាត់ថ្នាក់លេខ ១ ពីការប្រកួត បានឲ្យដឹងទៀតថា សមាជិកក្លិបរបស់ខ្លួន កំពុងតែខិតខំព្យាយាម ដើម្បីលើកកម្ពស់វិស័យកំណាព្យខ្មែរដល់សិស្សទាំងក្នុងសាលា និងក្រៅសាលា។
ជួនកាលសមាជិកក្លិបក៏មានឱកាសសម្ដែងជំនាញរបស់ខ្លួនទៅកាន់សាធារណជនផងដែរជាពិសេសគឺនៅក្នុងបរិវេណសាលារៀនពួកគេផ្ទាល់តែម្ដង។
ឧត្តម បានឲ្យដឹងថាៈ «ជួនកាលពេលគោរពទង់ជាតិ យើងសុំការអនុញ្ញាតិពីនាយកសាលាដើម្បីសូត្រកំណាព្យដែលបង្កប់នូវអត្ថន័យអប់រំឲ្យសិស្សទាំងឡាយខិតខំរៀនសូត្រ»។
ចំណែក ប្អូនស្រី ឈីវ រចនា អាយុ ១៥ ឆ្នាំ ដែលជាសមាជិកក្លឹប និងធ្លាប់ទទួលបានជ័យលាភីលេខ ៤ ពីការប្រឡងសូត្រកំណាព្យនោះ មានបំណងប្រាថ្នាចង់ចាប់យកអាជីពជាគ្រូពេទ្យនាពេលអនាគត ប៉ុន្តែយ៉ាងណាមិញនាងនៅតែចង់សិក្សាពីកំណាព្យខ្មែរ។
រចនា បានលើកឡើងថា៖ «ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍នឹងកំណាព្យ សូមកុំខ្វល់អំពីសម្លេងរបស់យើងថាពីរោះឬមិនពីរោះនោះ។ យ៉ាងហោចណាស់ក៏យើងអាចស្វែងយល់ពីកំណាព្យខ្មែរជាច្រើនក្នុងសម័យកាលរុងរឿង ដែលមានតម្លៃជាងតន្ត្រីសម័យទៅទៀត»។
លោកគ្រូ យ៉ាន បូរិន្ទ ជឿជាក់ថា ប្រទេសកម្ពុជាមានកំណាព្យច្រើនជាងគេបំផុតនៅក្នុងពិភពលោក។ លោកបានបញ្ជាក់ថា៖ «សហការីរបស់ខ្ញុំ រួមទាំងខ្ញុំបានរកឃើញថា ខ្មែរយើងមានកំណាព្យចំនួន ៦០ ប្រភេទ ហើយយើងនៅតែជឿថានៅមានបន្តទៀត»។
លោកគ្រូ បូរិន្ទ បានស្នើឲ្យអ្នកដែលបម្រើការងារទាក់ទងនឹងវិស័យវប្បធម៌ ជួយឲ្យយកចិត្តទុកដាក់លើអត្តសញ្ញាតិរបស់ជាតិ ឧទាហរណ៍ដូចជាការផលិតនូវតន្ត្រី និងចម្រៀង ប្រពៃណី ដូចជាយីកេ អាយ៉ៃ និងភ្លេងមហោរីជាដើម។
លោកគ្រូ បានអះអាងថា៖ «ខ្ញុំមិនជឿថាគ្មានអ្នកណាម្នាក់ទិញតន្ត្រីប្រពៃណីនោះទេ ព្រោះមានមនុស្សច្រើនណាស់ធ្លាប់បានសុំឲ្យខ្ញុំផលិតនូវបទកំណាព្យរបស់ខ្ញុំ»។
លោកបានមានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «ប្រសិនបើប្រជាជនកម្ពុជាមិនព្យាយាមថែរក្សាវប្បធម៍របស់ខ្លួនទេនោះ តើអ្នកណានឹងថែរក្សាឲ្យយើង?»។
Subscribe to:
Posts (Atom)